"Balansowałam na krawędzi koszmaru i pamięci, niezdolna rozstrzygnąć co jest czym..."

Trylogię "Mara Dyer" odkładałam już od dłuższego czasu i nie miałam jakiegoś szczególnego „terminu do spożycia” opis zapowiadał się dość ciekawie i interesująco, więc kiedy zabrakło mi zachcianki, po co tym razem sięgnąć, zdecydowałam, że to będzie to.
Książka jest przyjemna, z silniejszym przekazem dla młodszego grona czytelniczego – co zazwyczaj nie było dla mnie problemem, lecz tym razem jakimś sposobem zamiast czynnie brać udział, pozostałam obserwatorem – co mi się bardzo rzadko zdarza. Historia z gatunku paranormal, gdzie 16-letnia Mara w tajemniczych okolicznościach jako jedyna wychodzi cało z zawalenia się starego opuszczonego szpitala psychiatrycznego, w którym wraz z grupką znajomych urządziła sobie „noc z dreszczykiem”. Dziewczyna nie pamięta zdarzenia, ale wciąż mimo wszystko nie czuje się "sobą", prosi więc rodzinę, by przeprowadzili się do innego miasteczka, by spróbować żyć od czystej karty. Matka dziewczyny zmartwiona jej odmiennym zachowaniem i obawami o jej zdrowie, usilnie próbuje namówić córkę na pomoc psychologiczną, z której dziewczyna nie chce skorzystać. Zmienia jednak zdanie, kiedy zaczyna widzieć rzeczy których nie ma i osoby, które już nie żyją. Pomocny okazuje się być także nowo poznany chłopak Noah, z którym ma więcej wspólnego niż oboje są tego świadomi.

Nie była to lektura, najwyższych lotów i pierwszorzędne dzieło literackie, które porwało mnie bez reszty w swoje sidła, ale mimo wszystko ma coś w sobie, co nie pozwala książki odłożyć na dłużej. Zdecydowanie pociąga mnie fabuła, zagadki, tajemnice, ale główna bohaterka jest tutaj słabym ogniwem – przynajmniej w moim odczuciu. Wciąż próbuję sobie tłumaczyć, że w końcu to tylko 16-latka i moje oczekiwania nie powinny być zawyżone, jednak nie potrafię tego przeskoczyć. Noah też nie jest jakoś bardzo wyrazistą postacią i mam wrażenie, że mimo satysfakcji z czytania bardzo szybko zapomnę o całej trylogii – takie mam odczucia po pierwszym tomie – przede mną jeszcze dwa, zatem wkrótce się przekonam, dokąd mnie to zaprowadzi.

"Balansowałam na krawędzi koszmaru i pamięci, niezdolna rozstrzygnąć co jest czym..."

Trylogię "Mara Dyer" odkładałam już od dłuższego czasu i nie miałam jakiegoś szczególnego „terminu do spożycia” opis zapowiadał się dość ciekawie i interesująco, więc kiedy zabrakło mi zachcianki, po co tym razem sięgnąć, zdecydowałam, że to będzie to.
Książka jest przyjemna, z...