Wolskiemu nie sposób odmówić lekkiego pióra. Jego książki czyta się szybko i gładko, w dodatku z zainteresowaniem, bo autor potrafi budować wartką akcję, żonglować żywymi dialogami i kreować pełnokrwiste postaci. Szkoda tylko, że jedynie męskie, bo żeńskie akurat wychodzą mu średnio - owszem, bywają inteligentne, ale i tak summa summarum kończy się to na kusicielstwie, wilgoci między nogami i parciu na seks. Trochę też denerwuje notoryczne, prymitywne demonizowanie postaci negatywnych (muszą się pocić, łapczywie oblizywać wargi, dygotać z emocji, być świrami bądź tępymi brutalami) oraz raczej swobodne podejście do kwestii rasowych (Arab to "beżowy").

Z kolei fabuła "Ekspiacji", mimo że barwna i wciągająca, jawnie już obnaża specyficzny światopogląd Wolskiego, chwilami dość trudny do przełknięcia. Bohaterem jest młody ksiądz (i zarazem niedoszły komandos, bo czemu nie), który musi uciekać ze swojej parafii, ponieważ wyspowiadał dawnego superagenta bezpieki i teraz na kark wleźli mu zabójcy z byłego SB. Stawką całej rozgrywki - oczywiście oprócz życia księdza - są nagrane na płytę CD rewolucyjne materiały, które wyjawią kulisy różnorakich mniej lub bardziej tajemniczych akcji bezpieki i zdemaskują wielu wciąż działających na świecie agentów, zapewne doprowadzając również do zapaści politycznej w kraju. Za bohaterem - i pomagającą mu przypadkową nastolatką, ocaloną przed "satanistycznym" gwałtem - ruszają zabójcy, akcja zaś pędzi przez Polskę, Austrię i Włochy, ponieważ - według bohatera - tylko w Watykanie materiały będą bezpieczne, i tylko tam będzie wiadomo, jak je wykorzystać. O finale całej tej awantury się z oczywistych względów nie wypowiem, ale jedno jest jasne - Wolskiemu zabrakło śmiałości, czy też wyobraźni, i historia kończy się jakoś tak... nijako.

Abstrahując od uczynienia bohaterem księdza oraz niewzruszonej wiary w czystość intencji Watykanu, mamy tutaj autorskie przekonanie o tym, że wzorcowa rodzina to taka, w której przynajmniej jedno z dzieci będzie zakonnicą lub księdzem, a także twardą pewność, że nie kłamią jedynie chrześcijanie, ponieważ... kłamstwa zakazuje Pismo Święte, a "złymi uczynkami obrażamy Boga". A kto jest niewierzący (w Jahwe), to... no cóż... nie może mieć wartości moralnych, bo nie ma drogowskazu w postaci Biblii.

Książkę więc czyta się szybko, tyle że co pewien czas trzeba puścić zdanie czy dwa mimo oka, żeby sobie nie podnosić niepotrzebnie ciśnienia.

Wolskiemu nie sposób odmówić lekkiego pióra. Jego książki czyta się szybko i gładko, w dodatku z zainteresowaniem, bo autor potrafi budować wartką akcję, żonglować żywymi dialogami i kreować pełnokrwiste postaci. Szkoda tylko, że jedynie męskie, bo żeńskie akurat wychodzą mu średnio - owszem, bywają inteligentne, ale i tak summa summarum kończy się to na kusicielstwie,...