Każde opowiadanie z tego zbioru jest jak operacja na otwartym mózgu.

Gunia osiągnął w "Powrocie" tak niesamowicie gęsty i intensywny psychodeliczny klimat że po lekturze każdego opowiadania trzeba wziąć parę dni oddechu żeby zrzucić z siebie ten upiorny, opętańczo ciężki nastrój. Pisarz pisze jakby na przekór współczesnemu rozrywkowemu horrorowi i z premedytacją ignoruje wszystko co gatunek zawdzięcza Kingowi, Mastertonowi, Ketchumowi i innym. Bliżej mu faktycznie do Kafki, Orwella albo Becketta których elementy twórczości włącza do własnych ultra upiornych wizji z pogranicza jawy i koszmarnego snu.

Gunia jest tłumaczem Thomasa Ligottiego i to w Powrocie bardzo widać choć nie ma mowy o ślepym naśladownictwie. Raczej obaj pisarze mają podobne temperamenty, podobny światopogląd i inspirują się podobnymi książkami i jeżeli kogoś urzekł Ligotti, to pewnie Gunia też go urzeknie.

Autorzy posługujący się tak wyrafinowanym stylem często błądzą w stronę przerostu formy nad treścią. U Guni ten niemal poetycki język tylko wzmaga porażającą siłę pełnych znaczeń i symboli opowiadań. Czasami Gunia idzie w nieco zbyt wysoki poziom abstrakcji i jego opowiadania zmieniają się w proze poetycką albo esej filozoficzny, wtedy Powrót zaczyna nieco męczyć, ale nigdy nie popada w bełkot czy patos.

Zaryzykowałbym stwierdzenie że to najlepszy od lat polski debiut pisarza grozy i jedna z najlepszych książek gatunku w Polsce w ogóle. Przebijająca nawet pod względem literackim wiele książek z głównego nurtu pisanych przez bardziej uznanych pisarzy. Szkoda tylko że wyszła w tak niszowej oficynie.

Każde opowiadanie z tego zbioru jest jak operacja na otwartym mózgu.

Gunia osiągnął w "Powrocie" tak niesamowicie gęsty i intensywny psychodeliczny klimat że po lekturze każdego opowiadania trzeba wziąć parę dni oddechu żeby zrzucić z siebie ten upiorny, opętańczo ciężki nastrój. Pisarz pisze jakby na przekór współczesnemu rozrywkowemu horrorowi i z premedytacją ignoruje...