Moja ocena dotyczy tej nieszczęśliwie wg mnie podzielonej części, zastrzegam siebie zmianę jej po przeczytaniu całości tomu, (choć może piszę tak na wyrost i ocenę zostawię i nawet po kontynuację nie sięgnę) gdyż jako jedność należy książkę traktować i wydawca w tym aspekcie przegiął.
Nie ocenię wysoko, dlaczego?
A no dostroiłam się do rytmu Irytacji. Ta część bardzo, ale to bardzo odstaje prawie w każdym aspekcie od wspaniałych poprzedniczek, które to zachwalam jako arcydzieła.
Gdzie się podział dreszcz, został chyba tylko ten Dreszcz na papierze. Gdzie te momenty, gdy każdy włos na moim ciele stawał dęba, a ja przecierałam oczy ze zdumienia, wręcz wstrząsu mózgu spowodowanego akcją, rozwiązaniem zagadek, niezwykłymi opisami, autor rzucał takimi bombami w czytelnika, Burza wrzała w każdej komórce, sypał jak z rękawa zagadkami niemożliwymi do rozwiązania. Tego tu nie było! Tego tu nie doświadczyłam, wręcz w większości czytałam na siłę, znużona.
Delikatnie pospoileruję, ale bez przesady, niczego nie zdradzę, muszę coś powiedzieć na usprawiedliwienie tego co uważam.
Ratuj Kaladinie, chciałabym zakrzyczeć, coś Ty zrobił Brandonie z tą postacią, zabiłeś jej potencjał! To hańba!
Shallan, jej rozwój miał swój Everest poprzednio, poznaliśmy wtedy jej historię, którą czytało się z wypiekami na twarzy... tu raczej nie mam zdania, ale zbyt mocno rozbiegana emocjonalnie w swoich ciągłych zmianach osobowości i tak utonęła w szarości.
Powroty do przeszłości Dalinara mogłyby być całkiem interesujące, ale mało ich, szybko się kończą, a Dalinar w czasach obecnych zanudza politycznie i nie tylko, w tej części stracił swój blask.
Dlaczego autor zostawił postać Adolina, (nie żebym za bardzo ubolewała, moim bohaterem był zawsze Kaladin) jakby go wcześniej praktycznie nie było, a przecież w końcówce poprzedniego tomu dokonał spektakularnego czynu, tu jakoś przebrzmiało to praktycznie bez echa.
Hm... gdybym miała wskazać ciekawą postać, to nie potrafię, w moim odczuciu, co straszne, takiej nie było, hm... w sumie to jedynie Moash wypadł tajemniczo i dowiedziałabym się co wokół niego będzie dalej.
Gdzie się podziały te pasjonujące walki, pojedynki, historie???
Sanderson rozwijał, wchodził nadmiernie w jakieś niepotrzebne rzeczy, wynosił absurdalnie na piedestał zbędne tematy, to całe sprenowanie poszło w takim kierunku, no nie do przyjęcia dla mnie.
Jestem zniechęcona, autor spaprał wspaniałą serię i zamordował mój zapał. Będę krytyczna, nic innego mi nie pozostało.

Moja ocena dotyczy tej nieszczęśliwie wg mnie podzielonej części, zastrzegam siebie zmianę jej po przeczytaniu całości tomu, (choć może piszę tak na wyrost i ocenę zostawię i nawet po kontynuację nie sięgnę) gdyż jako jedność należy książkę traktować i wydawca w tym aspekcie przegiął.
Nie ocenię wysoko, dlaczego?
A no dostroiłam się do rytmu Irytacji. Ta część bardzo, ale...