Zachlysneła się sławą i poszlo to w złym kierunku. Ogolnie tamte czasy kojarza sie z dziećmi kwiatami no i oczywiście z narkotykami. Wiele artystów odeszlo przedwcześnie wlasnie przez uzywki. A i teraz tez gwiazdy biorą, smutny przyklad Whitney Houston. Ksiazka skupia sie wiecej, zresztą juz od samego początku na nałogach Janis niz na jej karierze.

Zachlysneła się sławą i poszlo to w złym kierunku. Ogolnie tamte czasy kojarza sie z dziećmi kwiatami no i oczywiście z narkotykami. Wiele artystów odeszlo przedwcześnie wlasnie przez uzywki. A i teraz tez gwiazdy biorą, smutny przyklad Whitney Houston. Ksiazka skupia sie wiecej, zresztą juz od samego początku na nałogach Janis niz na jej karierze.

Tak się jakoś zbiegło, że tegoroczna książka numer trzynaście okazała się równocześnie najsłabszą jak na razie w tym roku. Po pierwsze od książki oczekuję, niezależnie niezależnie od gatunku, literackiego stylu. Luzackie tłumaczenie naszpikowane trywialnymi, pospolitymi i banalnymi zwrotami oraz słowami dla mnie było ciężkie do przejścia. Wprawdzie to tylko tłumaczenie, ale tłumaczenia nie biorą się z próżni, a natłok pospolitych wyrażeń sugeruje jednak, że oryginał nie był - delikatnie mówiąc - od nich wolny. Po drugie zaś Friedmann pastwi się w książce na Joplin, analizując brutalnie jej kompleksy i lęki na amatorskim poziomie. OK, była z nią blisko i znała osobiście wokalistkę, pracując jako asystentka menagera Joplin Alberta Grossmana, jednak odnoszę wrażenie, że analizy Friedmann są często naciągane w celu tłumaczenia Janis Joplin z jej sposobu życia. Rozumiem wyeksponowana potrzebę miłości i uznania, ale czy to jest leczenie przez całe życie kompleksu ze szkoły średniej? Książka pomija też wiele znanych faktów, jak dwa występy Big Brother & The Holding Company na festiwalu Monterey w 1967 roku, a tym samym milczy o uporze ówczesnego menadżera zespołu, który nie chciał, aby sfilmowano jego występ. Festiwal w Woodstock został przedstawiony w pigułce jako miejsce w którym każdy był "nawalony" i "naćpany" (typowe zwroty dla języka książki),bez świadomości i nikt ni wiedział, co się dookoła dzieje. Być może dałoby się w to uwierzyć komuś, kto nie widział filmów z festiwalu. To, że Janis Joplin wystąpiła w Woodstock pod wpływem narkotyków nie świadczy wcale, że wszyscy byli zamroczeni aż tak, że nie słyszeli wcale muzyki. Sekwencje w filmie pokazują coś całkiem innego. Na pewno wiele osób nie było świadomych pod wpływem narkotyków tego, co się wokoło dzieje, ale nie wszyscy i nie cały czas, jak twierdzi Friedman. Takie bezsensowne uogólnienia również świadczą o słabości książki. Nie ma w książce prawie nic o tworzeniu piosenek! Wiemy tylko o miłości do bluesa Joplin. Czytanie o ciągłym piciu southern comfortu i niewyobrażalnie licznych one night stands staje się nudne bardzo szybko podczas lektury. W pewnym momencie pada zdanie, że nagrywanie muzyki to była tylko praca, co w odniesieniu do jednej z najbardziej szczerych artystek, której życie w pewnym momencie stało się nierozerwalne z muzyką (podobnie jak z nałogami) brzmi co najmniej dziwnie. Autorkę może nieco tłumaczyć fakt, że książkę pisała na gorąco po śmierci Joplin i nie wiedziała o wszystkim. Friedman nie jest też muzykologiem ani zawodowym biografem. Po lekturze "Pogrzebanej żywcem" odczuwam zarówno przesyt jak i niedosyt. Przesyt, ponieważ nie wiem, czy interesuje mnie wizerunek Janis Joplin jako osoby koncentrującej się głównie na narkotyzowaniu się, piciu alkoholu i uprawianiu seksu; mam wrażenie, że wizerunek artystki jest tu znacznie uszczuplony, tym bardziej, że Friedman coś tam wspomina przelotnie o zamiłowaniu Joplin do czytania oraz do analizowania muzyki. Niedosyt, który jest w sumie druga stroną lustra przesytu, bo książka nie mówi zbyt wiele o Joplin jako o artystce i o muzyku, z czego bez wątpienia była znana bardziej niż jako permanentna uczestniczka imprez.

Tak się jakoś zbiegło, że tegoroczna książka numer trzynaście okazała się równocześnie najsłabszą jak na razie w tym roku. Po pierwsze od książki oczekuję, niezależnie niezależnie od gatunku, literackiego stylu. Luzackie tłumaczenie naszpikowane trywialnymi, pospolitymi i banalnymi zwrotami oraz słowami dla mnie było ciężkie do przejścia. Wprawdzie to tylko tłumaczenie, ale...

Jest to trzecia książka o Janis, którą przeczytałam (poprzednio były to Perła oraz W drodze) i moim zdaniem jest najlepsza. W porównaniu z książką Cooke'a, gdzie Janis jest tak naprawdę postacią drugoplanową, Żywcem pogrzebana zawiera ogrom osobistych wspomnień związanych z Joplin. Są tu analizy, dlaczego według autorki Janis sięgała po alkohol, heroinę i uprawiała dużo przygodnego seksu. Książka jest dobrze napisana i ciekawa, szybko się ją czyta. Nie zgadzam się z zarzutem subiektywności autorki. Wiadomo, że Janis była jej bliska i wspomina ją ciepło, ale nie szczędzi też ostrych czasami słów krytyki. Przedstawia jej nałogi takimi jakimi były w rzeczywistości, nie upiększając niczego. Naprawdę polecam wszystkim zainteresowanym życiem Janis.

Jest to trzecia książka o Janis, którą przeczytałam (poprzednio były to Perła oraz W drodze) i moim zdaniem jest najlepsza. W porównaniu z książką Cooke'a, gdzie Janis jest tak naprawdę postacią drugoplanową, Żywcem pogrzebana zawiera ogrom osobistych wspomnień związanych z Joplin. Są tu analizy, dlaczego według autorki Janis sięgała po alkohol, heroinę i uprawiała dużo...

Od uciekinierki z domu do wielkiej gwiazdy pop kultury dzieci kwiatów. Od ikony końca lat 60-tych do zestresowanej życiem narkomanki. Droga Janis Japlin z piekła do nieba i z powrotem. Relacja przybocznej dziennikarki pełna smaczków z epoki buntu. Brakuje choćby skromnej fotografii.

Od uciekinierki z domu do wielkiej gwiazdy pop kultury dzieci kwiatów. Od ikony końca lat 60-tych do zestresowanej życiem narkomanki. Droga Janis Japlin z piekła do nieba i z powrotem. Relacja przybocznej dziennikarki pełna smaczków z epoki buntu. Brakuje choćby skromnej fotografii.

Historia przejmująco smutnej Jeanis. Bardzo ciekawa książka o jej życiu, o tym jak widzieli ja inni, jak się martwili ale nie umieli jej pomoc. Ona sama chyba nie chciała pomocy, była smutna i dobrze jej było w tym stanie. Uwielbiała ten masochizm co ja wybiszczylo.

Historia przejmująco smutnej Jeanis. Bardzo ciekawa książka o jej życiu, o tym jak widzieli ja inni, jak się martwili ale nie umieli jej pomoc. Ona sama chyba nie chciała pomocy, była smutna i dobrze jej było w tym stanie. Uwielbiała ten masochizm co ja wybiszczylo.

Książka bardzo chaotyczna, fakty, dni, lata wciąż się mieszają, mimo że niby jest podział czasowy w rozdziałach. Ja niestety co rusz się gubiłam. Jak to zwykle w biografiach,bardzo dużo nazwisk, przezwisk, ksywek, co utrudniało dodatkowo odbiór.

Wszystko jednak osłodził obraz Stanów z lat 60. i początku lat 70. ubiegłego stulecia.

A co z Janis? Janis była. Była kochana i ignorowana. Przebojowa i nieśmiała. Kochająca i nienawidząca. Dorosła i zupełnie niedojrzała. A na dodatek cholernie zaćpana.

Książka bardzo chaotyczna, fakty, dni, lata wciąż się mieszają, mimo że niby jest podział czasowy w rozdziałach. Ja niestety co rusz się gubiłam. Jak to zwykle w biografiach,bardzo dużo nazwisk, przezwisk, ksywek, co utrudniało dodatkowo odbiór.

Wszystko jednak osłodził obraz Stanów z lat 60. i początku lat 70. ubiegłego stulecia.

A co z Janis? Janis była. Była kochana...

Ten subiektywizm który wszyscy zarzucaja tej książce nie jest dla mnie aż taka przeszkoda w odbiorze. Fajnie ze pisze ktoś kto widział nie tylko Janis ale tamten muzyczny świat i kulturę z tak bardzo bliska. Jest to okropnie smutna biografia, daje ciekawy wgląd w muzyczne dokonania Janis Joplin. Dla mnie może zabraklo szerszego spojrzenia jej rodziny ale rozumiem ze nie chcieli o tym mówić że książka mogla się im nie podobać.

Ten subiektywizm który wszyscy zarzucaja tej książce nie jest dla mnie aż taka przeszkoda w odbiorze. Fajnie ze pisze ktoś kto widział nie tylko Janis ale tamten muzyczny świat i kulturę z tak bardzo bliska. Jest to okropnie smutna biografia, daje ciekawy wgląd w muzyczne dokonania Janis Joplin. Dla mnie może zabraklo szerszego spojrzenia jej rodziny ale rozumiem ze nie...

Największe zastrzeżenie do książki to monotonia. Janis, od czasu rozwoju kariery muzycznej, praktycznie w kółko przedstawiana jest tak samo (narkotyki, seks, alkohol, wybuchowy temperament, niewyparzona gęba). Książka byłaby dużo ciekawsza, gdyby każdy jej okres został zanalizowany pod kątem psychologicznym. Jednak odnoszę wrażenie, że ostatecznie JJ była dla każdego wielką zagadką i tak naprawdę nikt jej nie znał. A takie założenie tłumaczy już wiele zachowań opisywanych w książce.

Największe zastrzeżenie do książki to monotonia. Janis, od czasu rozwoju kariery muzycznej, praktycznie w kółko przedstawiana jest tak samo (narkotyki, seks, alkohol, wybuchowy temperament, niewyparzona gęba). Książka byłaby dużo ciekawsza, gdyby każdy jej okres został zanalizowany pod kątem psychologicznym. Jednak odnoszę wrażenie, że ostatecznie JJ była dla każdego wielką...

Po raz pierwszy na tym portalu daję opinię "słaba" przeczytanej przeze mnie książce. Wiele osób w swoich wrażeniach pisze, że jest mocno subiektywna. No tak, ale jaka inna może być skoro autorką jest kobieta, która była z J. Joplin bardzo blisko. Myra była w grupie osób wokalistki, która odpowiadała za jej promocję (organizowanie wywiadów, sesje zdjęciowe, te sprawy). Dlatego też jak dla mnie ta bliskość była bardziej zawodowa aniżeli osobista. Ale co ja mogę wiedzieć? Autorka (z tego co zawarła w "Żywcem pogrzebanej") jednak twierdzi inaczej. Ech, to są właśnie te subiektywizmy, ale piszę o swoich wrażeniach. Ja nie uważam, że "subiektywizm to występek, a obiektywizm to cnota", ale w przypadku tej książki akurat wyszło na niekorzyść tego pierwszego. Ciężko się taką biografię muzyczną czytało (a kilka ich przeczytałem). Tym bardziej, że jestem wielkim fanem muzyki końca lat '60 i pierwszej połowy lat '70 XX wieku. Liczyłem, że będzie się to dobrze czytać, bo czasy bardzo rewolucyjne pod każdym względem. Być może to słaby warsztat literacki autorki, ja to tak odebrałem. Jednak są i zalety.
J. Joplin - faktycznie, muzycznie legenda (choć ja nigdy jej śpiewania "nie trawiłem" i nie mam żadnej jej płyty w swojej cudownej dyskografii haha),tak, obiektywnie to przyznaję. Swoje zrobiła, oryginalna, no na pewno wniosła sporo do muzyki i do dziś nic się to nie starzeje. Jednak poza legendą muzyczną to zwykła narkomanka i alkoholiczka o bardzo niestabilnym charakterze. Była pod tym względem zwykłym ćpunem z ulicy. Na pewno jest to bolesne co piszę, ale to wynika z tej książki. I nie piszę tego by się wyżyć, wyładować frustracje. Stwierdzam tylko fakt. Artystka wyjątkowa, którą używki doprowadziły do przeciętności.
Ogólnie źle mi się tę książkę czytało, ale jak wspomniałem - być może inny autor o tej legendzie rocka napisałby lepiej.
Moim zdaniem spokojnie można pominąć tę pozycję i zająć się czymś pożytecznym w życiu!

Po raz pierwszy na tym portalu daję opinię "słaba" przeczytanej przeze mnie książce. Wiele osób w swoich wrażeniach pisze, że jest mocno subiektywna. No tak, ale jaka inna może być skoro autorką jest kobieta, która była z J. Joplin bardzo blisko. Myra była w grupie osób wokalistki, która odpowiadała za jej promocję (organizowanie wywiadów, sesje zdjęciowe, te sprawy)....

Mimo pewnych zastrzeżeń, które powtarzają się w innych komentarzach, oceniam pozycję jako wartościową - dla wszystkich, którzy interesują muzyką końca lat 60. Muzyka Janis nie dla wszystkich była łatwa w odbiorze, więc siłą rzeczy jej biografia też musi wywoływać różne opinie...

Mimo pewnych zastrzeżeń, które powtarzają się w innych komentarzach, oceniam pozycję jako wartościową - dla wszystkich, którzy interesują muzyką końca lat 60. Muzyka Janis nie dla wszystkich była łatwa w odbiorze, więc siłą rzeczy jej biografia też musi wywoływać różne opinie...