Kontynuacja "Korony śniegu i krwi", po tym jak zakochałem się w opowieści o Przemysławie II, od początku była skazana w moich oczach na sukces. Czytałem więc ze świadomością, że autorka zawiesiła sobie bardzo wysoko poprzeczkę, ale udało jej się mnie całkowicie zadowolić. Książka jest prawie taka, jak mogłem sobie wyobrazić. Prawie, bo myślałem, że obejmie troszkę większy przedział czasowy. Ale Cherezińska na szczęście obiecała ciąg dalszy, więc nie wypada mieć pretensji. Wydaje mi się, że bez znajomości pierwszej części, druga wydać się może trochę zbyt trudna do ogarnięcia. Bohaterowie "Korony śniegu i krwi", którzy dożyli do "Niewidzialnej korony" byli doskonale opisani w pierwszej części, a w drugiej po prostu robili dalej swoje i bez znajomości ich wcześniejszych dziejów mogą wydawać się trochę wyrwani z kontekstu. Nie mam wątpliwości, że lekturę "Niewidzialnej..." należy zacząć od wcześniejszego tomu. Polecam to z pełną świadomością, że kto się skusi będzie miał wyrwany dłuższy okres z życiorysu - to w sumie 1500 napakowanych informacjami stron, które trzeba czytać bardzo uważnie. Ale - po skończonej lekturze czuje się wielką satysfakcję, że Polska za panowania Piastów przestała być mglistą kartą z historii, a stała się czasami, które choć rządziły się swoimi prawami, są całkowicie zrozumiałe. I przy okazji życzę autorce dużo zdrowia i chęci do dalszej pracy, bo przed nią jeszcze cała masa roboty, by pokazać mi dalsze dzieje mojego kraju w tak cudownie apetycznej formie. A za to, co już dostałem - dziękuję!

Kontynuacja "Korony śniegu i krwi", po tym jak zakochałem się w opowieści o Przemysławie II, od początku była skazana w moich oczach na sukces. Czytałem więc ze świadomością, że autorka zawiesiła sobie bardzo wysoko poprzeczkę, ale udało jej się mnie całkowicie zadowolić. Książka jest prawie taka, jak mogłem sobie wyobrazić. Prawie, bo myślałem, że obejmie troszkę większy...