Książka Eleny Ferrante wciąga czytelnika w pewien rodzaj gry, której reguły poznajemy w trakcie czytania, będąc jednak zawsze o krok za narratorką.
Fabułę można opowiedzieć w kilku zdaniach - przynajmniej ten jej linearny aspekt - Elena, kobieta już ponadsześćdziesięcioletnia, dowiadując się o zniknięciu swojej przyjaciółki, próbuje opowiedzieć historię ich długoletniej przyjaźni.
Wracamy razem z nią na przedmieścia Neapolu, który w latach 50-tych ubiegłego stulecia charakteryzował się zupełnie innym rytmem życia: poznajemy codzienność prostych ludzi, zaglądamy za kotary rodzinnych waśni i sąsiedzkich sporów; widzimy gasnące aspiracje, ale i próby wydostania się z zaklętego kręgu definiowanego pochodzeniem.
To, co jednak frapuje najbardziej, to misternie tkany przez Elenę-narratorkę obraz samej siebie w kontekście Lili, osoby niezmiernie dla niej istotnej, która dzięki sile charakteru jest w stanie inspirować innych zarówno w sposób pozytywny jak i ten napędzany zawiścią. Narratorka nie szczędzi sobie krytycznych uwag zręcznie manewrując pomiędzy podziwem dla determinacji Lili a pogardą wobec siebie za bycie jej cieniem.
Kto jest tytułową genialną przyjaciółką? Co z autobiografizmem powieści i jaką rolę odkrywa w niej akt pisania - na te pytania spróbujcie, proszę, odpowiedzieć sobie sami, o ile, oczywiście, będziecie w stanie to zrobić.

Książka Eleny Ferrante wciąga czytelnika w pewien rodzaj gry, której reguły poznajemy w trakcie czytania, będąc jednak zawsze o krok za narratorką.
Fabułę można opowiedzieć w kilku zdaniach - przynajmniej ten jej linearny aspekt - Elena, kobieta już ponadsześćdziesięcioletnia, dowiadując się o zniknięciu swojej przyjaciółki, próbuje opowiedzieć historię ich długoletniej...