Nikt chyba nie lubi, gdy zna zakończenie książki czy filmu, z którym ma się w najbliższym czasie zapoznać. Pamiętam, że ze złością przeczytałam fragment "Nieznośnej lekkości bytu", w której opisano zakończenie "Anny Kareniny". Tak się złożyło, że była to następna książka, po którą chciałam sięgnąć. Od tamtej pory mam swoistą misję ostrzegania innych, przed takimi nieprzyjemnościami. Drogi czytelniku, jeśli nie chcesz wiedzieć, jak zakończą się niżej wymienione książki, to odpuść sobie sięganie po tą. "Pani Bovary", "Anna Karenina", "Lolita", "Czytając Lolitę w Teheranie", "Rafa" Edith Wharton, opowiadania "Loteria" i "Życie wśród dzikusów" Shirley Jackson, "Szklany klosz" i tom wierszy "Ariel" Sylvii Plath oraz "Małe kobietki" Louis May- to wszystko jest omawiane na wszystkie strony przez czytelniczki klubu książki.

Taka ilość lektur do przeanalizowania sprawiła, że pozostało już mało miejsca na popisanie się kreacją postaci. Każda z sześciu pań jest przedstawiona bardzo powierzchownie, są to właściwie stereotypowe przedstawicielki różnych typów osobowości. Wszystkie borykają się z przeciwnościami losu. Każda ma swoje problemy lecz wszystkie mają to samo rozwiązanie - azyl odnajdują w książkach. Dają im one poczucie bezpieczeństwa i sprawiają, że na chwilę zapominają o całym świecie. Choć diametralnie różnią się od siebie to książki i dyskusje o nich są spoiwem ich przyjaźni. Najlepiej obrazuje je zdanie: "Są takie chwile, kiedy historie, które czytam, wydają mi się bardziej rzeczywiste niż to, co przydarza mi się naprawdę".

Niestety, dla mnie, czytanie dyskusji na temat książek, których nie znam (przyznaję się, że nie czytałam wszystkich omawianych tu lektur), a przez to nie jestem w stanie w żaden sposób się do nich odnieść, nie jest przyjemnością. Momentami mam wrażenie, że autorka bardziej chciała się podzielić swoimi spostrzeżeniami na temat wymienionych książek, niż stworzyć jednolitą historię.

Każde spotkanie, przygotowania do niego, od wyboru potraw na stół po opis miejsca, gdzie będą przechowywane płaszcze, są opisane bardzo szczegółowo. Za pierwszym razem czytałam ten opis z przyjemnością, jednak za szóstym byłam już mocno znudzona.

Muszę przyznać, że zazdroszczę bohaterkom takiego klubu książek. Sama chętnie brałabym udział w spotkaniach tego typu :)

Nikt chyba nie lubi, gdy zna zakończenie książki czy filmu, z którym ma się w najbliższym czasie zapoznać. Pamiętam, że ze złością przeczytałam fragment "Nieznośnej lekkości bytu", w której opisano zakończenie "Anny Kareniny". Tak się złożyło, że była to następna książka, po którą chciałam sięgnąć. Od tamtej pory mam swoistą misję ostrzegania innych, przed takimi...