Hmm, troszkę się rozczarowałam. Nie porwało mnie to, końcówkę to już właściwie męczyłam.
Szybko się to czytało, ale za wiele po tej lekturze nie pozostanie we mnie, uleci ona szybciutko w zapomnienie.

Na plus – to, że głównym bohaterem jest hotel – budynek, a nie ludzie.
Na minus – miałkość postaci, ich historii. No owszem, są to ‘jakieś’ historie, życiowe nawet, bardzo różne – ale co z tego? Co ma to wnieść? Co powinnam wynieść z tej lektury? Nie wiem. Rozumiem, że autor aspirował do powieści z wyrazistymi, psychologicznymi portretami bohaterów, ale wg mnie wyszedł z tego nudnawy zlepek kilku różnych opowieści. Było kilka wątków, które mnie zainteresowały – historia Luby i jej miłości, momenty z opowieści bezdomnego Lichutkiego (zapamiętałam zdanie, w którym Lichutki opisuje, jak reagują na niego ludzie, gdy np. wchodzi do sklepu, gdy ludzie go mijają itp. – i tak, przyznać muszę – choć nie ze wszystkim się zgodzę i często inne pobudki mną kierują – ale tak, bardzo podobnie reaguję na włóczących się bezdomnych). Ale to tylko momenty, które absolutnie nie spowodowały, że ta powieść będzie dobra w mym odczuciu.

Nie czytałam nic innego tego autora, spróbuję z czymś jeszcze i mam nadzieję, że trafię na coś lepszego.

Hmm, troszkę się rozczarowałam. Nie porwało mnie to, końcówkę to już właściwie męczyłam.
Szybko się to czytało, ale za wiele po tej lekturze nie pozostanie we mnie, uleci ona szybciutko w zapomnienie.

Na plus – to, że głównym bohaterem jest hotel – budynek, a nie ludzie.
Na minus – miałkość postaci, ich historii. No owszem, są to ‘jakieś’ historie, życiowe nawet, bardzo...