Ciekawa fabuła,która trzyma w napięciu w oczekiwaniu na zakończenie. ,Opisy o charakterze historycznym "nie męczą" czytelnika.

Ciekawa fabuła,która trzyma w napięciu w oczekiwaniu na zakończenie. ,Opisy o charakterze historycznym "nie męczą" czytelnika.

Ciekawa rekonstrukcja wydarzeń ze stycznia 1937 r.

Ciekawa rekonstrukcja wydarzeń ze stycznia 1937 r.

Sięgając po tę książkę trzeba pamiętać o jednym. To nie jest fikcja literacka, tylko próba zrekonstruowania wydarzeń z 1937 roku. Z tego powodu książce bliżej do tekstu dziennikarskiego (niekiedy akademickiego) niż do porywającej sensacji i fabuły z częstymi zwrotami akcji. Niemniej jednak chylę czoła przed Paulem Frenchem. W swoim reporterskim śledztwie zebrał kawał materiału i opowiedział czytelnikom historię Pameli Werner, córki byłego brytyjskiego konsula w Chinach, bestialsko zamordowanej w Pekinie. Najpierw przedstawia oficjalną wersję organów ścigania, następnie wyniki dochodzenia zdruzgotanego ojca dziewczyny. Wnioski do jakich dochodzi są szokujące. Warto przeczytać, zwłaszcza jak ktoś lubuje się w literaturze non-fiction. P.S. Dałbym 6,5 ale się nie da.

Sięgając po tę książkę trzeba pamiętać o jednym. To nie jest fikcja literacka, tylko próba zrekonstruowania wydarzeń z 1937 roku. Z tego powodu książce bliżej do tekstu dziennikarskiego (niekiedy akademickiego) niż do porywającej sensacji i fabuły z częstymi zwrotami akcji. Niemniej jednak chylę czoła przed Paulem Frenchem. W swoim reporterskim śledztwie zebrał kawał...

Znacie to uczucie, kiedy z niecierpliwością wyczekujecie przeczytania jakiejś książki, zapowiadającej się interesująco? Gdy z błogością bierzecie w swoje dłonie egzemplarz pachnący drukiem i czytacie pierwszą stronę. Potem kolejna i jeszcze jedną, aż wreszcie zdajecie sobie, że to, co czytacie, to najnudniejsze co mogło wam się przytrafić.

Szokujące morderstwo wstrząsnęło Chinami u progu II wojny światowej. Ciało Pameli Werner znaleziono blisko Lisiej Wieży, poza Dzielnicą Poselstw, w miejscu, które, jak mówią legendy, jest nawiedzane przez duchy zwierząt. Dla chińskiej policji martwa biała dziewczyna oznacza kłopoty, zwłaszcza że stan ofiary wskazuje na czyn brutalnego maniaka. Całe miasto huczy od plotek i podejrzeń. Ku rozpaczy ojca Pameli, śledztwo okazuje się trudniejsze, niż ktokolwiek mógł się spodziewać. Czy uda się je doprowadzić do końca, zanim Japończycy rozpoczną inwazję?

Sięgając po tę pozycją od początku wiedziałem, iż muszę się liczyć z faktem, że zabraknie tu emocji. Nie poznam wartkich dialogów, które mogłyby przyprawić mnie o wypieki na twarzy. Nie przeczuwałem też, że autor będzie opowiadał w tak nudny sposób. Nie dość, że omawia rzeczy dogłębnie nudne, to na dodatek nie robi tego w sposób zrozumiały.

Opisy politycznej sytuacji Chin to już totalne dno. Rozumiem, mała dawka wiedzy nam nie zaszkodzi, ale większość książki skupiała się właśnie na tym. Autor ma talent do wybierania tematów nużących i potrafi je w sposób bardzo dobry obrzydzić.

Gdybym to ja był odpowiedzialny za przyporządkowanie tej książki do gatunku, nigdy nie popełniłbym błędu, okrzykując ją mianem (uwaga, uwaga...) kryminału, literatury sensacyjnej i horroru. Nie oszukujmy się. Nigdy nie nudziłem się tak bardzo w trakcie czytania. Nawet kiedy musiałem przebrnąć przez katastrofalne lektury.

Odradzam przeczytanie tej powieści każdemu, kto w ogóle jest nią zainteresowany. Jedyną rzeczą, która może nas zainteresować to fakt, że morderstwo Pameli miało miejsce naprawdę. Gorąco odradzam przeczytanie tej pozycji!

Znacie to uczucie, kiedy z niecierpliwością wyczekujecie przeczytania jakiejś książki, zapowiadającej się interesująco? Gdy z błogością bierzecie w swoje dłonie egzemplarz pachnący drukiem i czytacie pierwszą stronę. Potem kolejna i jeszcze jedną, aż wreszcie zdajecie sobie, że to, co czytacie, to najnudniejsze co mogło wam się przytrafić.

Szokujące morderstwo wstrząsnęło...

Kilka dni temu mieliście okazję przeczytać moją recenzję książki Lisy See, pt: Kwiat Śniegu i sekretny wachlarz, której akcja miała miejsce w XIX-wiecznych Chinach. Okazuje się, że nie porzuciłam na długo tego rejonu świata i choć przeskoczyłam kilka dekad a prowincję zamieniłam na międzywojenną metropolię, to w dalszym ciągu przyglądałam się życiu i obyczajom chińskiej ludności. Północ w Pekinie Paula Frencha została wyróżniona Nagrodą Brytyjskiego Stowarzyszenia Autorów Powieści Kryminalnych oraz Nagrodą imienia Edgara Allana Poe.

Autor przenosi swoich czytelników w lata trzydzieste XX wieku. Pewnego zimowego ranka Pekinem wstrząsa informacja o śmierci dwudziestoletniej Pameli Werner, przybranej córki emerytowanego angielskiego dyplomaty i znawcy kultury chińskiej - Edwarda Wernera. Wstępne oględziny na miejscu wypadku wskazują na brutalne morderstwo. Śledczy wykluczają napad na tle rabunkowym - na nadgarstku denatki w dalszym ciągu znajduje się wysadzany diamentami platynowy zegarek. Połączone siły policji chińskiej i brytyjskiej podejmują śledztwo, które ma na celu ujęcie zabójcy, który wielokrotnie nacinał skórę dziewczyny, wyłamał na zewnątrz jej żebra i usunął z wnętrza ciała serce, wątrobę, nerki oraz szereg innych narządów.

Pekin lat 30. XX wieku jest miastem pełnym sprzeczności. Majętni Europejczycy i Amerykanie, głównie dyplomaci, bankierzy i lekarze zamieszkują zapewniającą wszelkie wygody i rozrywki uprzywilejowaną Dzielnicę Poselstw. Nieopodal znajdują się jednak prężnie działające palarnie opium, wspomagane przez Japończyków pragnących osłabić przyszłego wroga, a także domy publiczne i kluby o szemranej reputacji. Zanim doszło do morderstwa Pameli, Edward Werner utrzymywał pewien dystans w kontaktach ze swoimi europejskimi znajomymi, był człowiekiem skupionym na pracy naukowej, na poznawaniu kultury chińskiej, samotnikiem. Tego samego nie można już powiedzieć o jego córce. "Dzięki temu, że mieszkała całe życie w Pekinie, dzięki biegłości w języku mandaryńskim oraz temu, że jej ojciec tak dobrze znał się na kulturze chińskiej, Pamela stała się kimś wyjątkowym w swojej społeczności - białą dziewczyną korzystającą zarówno z powabów europejskiego stylu życia Dzielnicy Poselstw, jak i z uroków życia prawdziwie chińskiego Pekinu".

Podjęte przez funkcjonariuszy policji śledztwo wydaje się nie poruszać nawet o milimetr. Kolejni podejrzani o morderstwo zostają zwolnieni z aresztu, tropy urywają się w najmniej oczekiwanym momencie. Czy rzeczywiście zabójca jest tak przebiegły, by zmylić tropiących go komisarzy? A może w związku z wagą zabójstwa jest kryty przez przedstawicieli Dzielnicy Poselstw lub samych Chińczyków? Na te i inne pytanie nie udaje się odpowiedzieć policji, ale prywatnego śledztwa podejmuje się Edward Werner, zrozpaczony ojciec, człowiek, który w krótkim okresie czasu stracił zarówno żonę jak i córkę. Do jakich wniosków dojdzie i czy uda mu się jednoznaczne wskazać zabójcę Pameli?

Historia śmierci Pameli jest o tyle przerażająca, że wydarzyła się naprawdę. Jej zmasakrowane ciało zostało znalezione przez przypadkową osobę 8 stycznia 1937 roku. Paul French w trakcie jednej z wizyt w Brytyjskim Archiwum Państwowym natknął się na nieskatalogowane notatki z prywatnego śledztwa Edwarda Warnera. Autor wziął sobie za cel zbadanie historii śmierci Pameli Werner i przywrócenie pamięci o niej. W ten sposób powstała książka, w której Paul French wraz z Edwardem Werner śledzi mordercę Europejki.

Na uwagę i pochwały zasługuje sposób przedstawienie Pekinu lat 30. XX wieku. Książka Paula Frencha stanowi wiarygodny obraz miasta i samych Chin w przededniu inwazji Japończyków, z wszystkimi lękami i obawami mieszkańców. Osoby interesujące się sytuacją polityczną Chin tego okresu z pewnością zadowoli drobiazgowość z jaką została ona potraktowana. Tak naprawdę, to właśnie ta część książki zrobiła na mnie największe wrażenie, czego nie można już powiedzieć o przedstawieniu kolejnych etapów śledztwa. Choć historia śmierci Pameli sama w sobie może zainteresować, to sposób w jaki została ona przedstawiona pozostawia sporo do życzenia. Kolejne fakty zostały podane beznamiętnie, bez polotu. W książce odnalazłam jedynie kilka dialogów. Zdaję sobie sprawę, że ta historia wydarzyła się całe lata temu, ale jeśli miała ona wzbudzić w czytelniku emocje może powinna zostać przedstawiona w nieco barwniejszy sposób.
(cytat pochodzi z książki)

http://pozeracz-slow.blogspot.com/2014/08/ponoc-w-pekinie-paul-french.html#more

Kilka dni temu mieliście okazję przeczytać moją recenzję książki Lisy See, pt: Kwiat Śniegu i sekretny wachlarz, której akcja miała miejsce w XIX-wiecznych Chinach. Okazuje się, że nie porzuciłam na długo tego rejonu świata i choć przeskoczyłam kilka dekad a prowincję zamieniłam na międzywojenną metropolię, to w dalszym ciągu przyglądałam się życiu i obyczajom chińskiej...

Gdyby nie to, że należałoby jakoś uzasadnić swoją opinię napisałabym o tej książce krótko i jednoznacznie: nudy. Dawno, naprawdę dawno, nie wynudziłam się tak przy jakiejkolwiek książce. Momentami śmiałam się sama do siebie, że w końcu wiem, jak to jest czytać taką prawdziwą szkolną lekturę - z całym tym przymusem, niechęcią i błaganiem, by ta męka się końcu skończyła. Tak, za szkolnych czasów raczej lubiłam czytać lektury; nie, przez Północ w Pekinie nie byłam w stanie przebrnąć.

Myślałam, że skoro książka zdobyła Nagrodę Brytyjskiego Stowarzyszenia Autorów Powieści Kryminalnych oraz Edgar Award for Best Fact Crime to ciężko będzie się na niej zawieźć. Do tego napisana na faktach, na podstawie dokumentów z chińskich i brytyjskich archiwów - czyli coś, co ja bardzo lubię - byłam wręcz święcie przekonana, że powieść jest pewniakiem na kilka godzin niezłej rozrywki. Niestety, mimo, że pod pewnymi względami książka jest dobra to jednak, jako kryminał, nie spełniła moich oczekiwań.

Akcja powieści rozgrywa się w latach trzydziestych dwudziestego wieku w Pekinie. Autor bardzo szczegółowo przybliżył nam najważniejsze wydarzenia rozgrywające się w Chinach na arenie politycznej. Według mnie, nawet zbyt szczegółowo... Nie mam nic przeciwko poznaniu pewnych aspektów ówczesnych czasów, jednak ta wiedza musi mi być przekazywana przy okazji zasadniczej części powieści, Paul French zrobił to jednak inaczej. Jeśli kogoś bardzo interesuje, w jaki sposób kształtowała się polityka Chin na początku dwudziestego wieku to z pewnością znajdzie w powieści dużo cennych informacji, w przeciwnym wypadku zapewne będzie czytał Północ w Pekinie z podobnym przymusem co ja.

"Dennis, stojąc w pokoju Pameli, przypomniał sobie o portrecie studyjnym dziewczyny zrobionym zaledwie kilka dni wcześniej: efektowna suknia, pełne pewności siebie spojrzenie. Tymczasem to, co widział przed sobą, przypominało raczej celę zakonnicy, z wąskim łóżkiem, prostą szafą, biurkiem i krzesłem. Żadnych luksusów jakiegokolwiek rodzaju. Był to chłodny, prosty pokój bez życia, aż trudno było uwierzyć, by mieszkała w nim młoda kobieta."

Pamela Werner była ładną blondwłosą i szarooką dwudziestolatką, adoptowana przez brytyjskie małżeństwo nigdy nie poznała swojego prawdziwego pochodzenia. Niektórzy zgadywali, że mogła być Rosjanką, jednak nikt nigdy tego nie potwierdził. Jej przybrana matka zmarła, gdy Pamela była malutką dziewczynką, całe swoje życie spędziła więc z przybranym ojcem, niestety ten często podróżował a zostawiona praktycznie samopas dziewczynka wychowywała się sama. Śledztwo, zarówno policji, jak i Edwarda Wernera, wykazało dwoistą naturę młodej kobiety - z jednej strony była uważana za spokojną, wręcz szarą myszkę; z drugiej zaś za lubiącą zabawę i spotkania towarzyskie. Mało kto chyba znał ją tak naprawdę, nawet w swoim pamiętniku nie zapisywała wszystkich swoich myśli.

Ciało Pameli znaleziono nad ranem na początku stycznia 1937 roku, przez kolejne dni policja starała się wykryć sprawcę morderstwa, jednak szybko można zauważyć, jak bardzo nieudolnie prowadzone jest śledztwo. Kilka tygodni później, gdy sprawa zostaje uznana za zakończoną, mimo znikomego wyniku, Werner postanawia sam zająć się poszukiwaniami. Po kilku miesiącach ciężkiej pracy udaje mu się poznać całą prawdę, o wszystkim oczywiście informuje chińską policję, jednak ta nie jest zainteresowana wynikami prywatnego śledztwa... A przynajmniej nic w tej sprawie nie robi. Czytając o zaciętości Edwarda w poszukiwaniu mordercy swojej córki zaczęłam go podziwiać. Wiem, że niektórzy by się załamali i w samotności przeżywali żałobę, inni - jak Werner - możliwe, że zakasaliby rękawy i wzięli się do pracy choć nie wiem czy z podobnym skutkiem - to, co udało się dokonać mężczyźnie pomimo niebezpieczeństw, zasługuje na podziw.

"„Co za obrzydliwa zgraja”, mówił do siebie Werner. „Bandziory, które nie tylko jeżdżą razem na polowania na Zachodnich Wzgórzach, ale polują też na ludzi. Śledzą, łapią, zabijają, a następnie patroszą swoje ofiary. Razem złapali Pamelę, zaprowadzili ją do burdelu w hutongu Chuanpan i razem ją tam zabili”."

Na co przede wszystkim zwraca się uwagę podczas lektury? Na błędy policji. Przynajmniej ja, czytając, zastanawiałam się czemu nie zwrócili uwagi na to czy na tamto. Dlaczego zlekceważyli jakiś trop, czemu nie drążyli pewnych rzeczy bardziej. Może za dużo naczytałam się kryminałów, może na spokojnie można więcej wymyślić, jednak śledząc pracę policjantów odnosiłam wrażenie, że bardziej skupiają się na codziennym piciu alkoholu niż na czymkolwiek innym. Przykre.

Największym minusem powieści jest zbytnie skupienie się na opisie politycznej sytuacji Chin, jednak sposób przedstawienia poczynań policji oraz ojca Pameli również nie należy do zbyt interesujących. Wręcz powiedziałabym, że autor przedstawił wszystko sucho, beznamiętnie, bez jakiegokolwiek polotu. Co kilka akapitów podsumowywałam całość głośnym ziewnięciem, poważnie się zastanowię zanim sięgnę po drugą podobną powieść. Bardzo się zawiodłam, wręcz za bardzo.

Łatwo można się domyśleć, że nie polecam nikomu powieści Paula Frencha. Pomysł był dobry, wykonanie mierne. Szkoda.

Gdyby nie to, że należałoby jakoś uzasadnić swoją opinię napisałabym o tej książce krótko i jednoznacznie: nudy. Dawno, naprawdę dawno, nie wynudziłam się tak przy jakiejkolwiek książce. Momentami śmiałam się sama do siebie, że w końcu wiem, jak to jest czytać taką prawdziwą szkolną lekturę - z całym tym przymusem, niechęcią i błaganiem, by ta męka się końcu skończyła. Tak,...