Każdy ma takiego znajomego, który jak wyjeżdża, to potem wraca, sadza nas przed białą ścianą i zaczyna się slajdowisko a my zaczynamy przysypiać po dziesiątym zdjęciu, bo zasadniczo wszystkie są takie same: przyjechaliśmy, zaliczyliśmy atrakcję, zjedliśmy śniadanie/obiad/kolację, podziwowaliśmy się nad lokalsami, poszliśmy spać... "Majubaju" to takie właśnie ciągnące się przez bodaj 500 stron slajdowisko. Z ksiażki nie dowiadujemy się niczego nowego, bo autorka na tyle pobieżnie dotknęła tych miejsc, w których była, że nie jest w stanie powiedzieć o nich niczego nieoczywistego. Najchętniej przeczytałabym dziesięć solidnych rozdziałów o najfajniejszych miejscach, w których była, każdy po 40 stron. To jednak wymagałoby zrobienia solidnego researchu, przeczytanie paru książek, wbrew pozorom podróżowanie to ciężka praca, a pani Maja była przecież na wakacjach. (I w tym kontekście pisanie o tym jak to się odróżnia od turystycznej stonki, ona, podróżniczka, jest trochę żenujące). Niestety mamy w Polsce plagę wannabe pisarzy podróżniczych i blogerów, którzy popełniają ten sam błąd: chcą coś napisać, a nie chce im się przysiąść nad konkretną kwerendą na temat miejsca, o którym chcą pisać, więc koniec końców strzelają banałami. Nawet język, który przez pierwsze kilkanaście stron wydawał się barwny i dowcipny, w końcu zaczyna irytować, bo autorka jest taką fajną ziomalką, że aż przefajnowała. Podsumowując: pani przemknęła przez gazylion miejsc a potem dostała literackiej biegunki na 500 stron o tym, że w gruncie rzeczy, jak cała backpackerska stonka, nie miała czasu tych miejsc dokładnie poznać.

Każdy ma takiego znajomego, który jak wyjeżdża, to potem wraca, sadza nas przed białą ścianą i zaczyna się slajdowisko a my zaczynamy przysypiać po dziesiątym zdjęciu, bo zasadniczo wszystkie są takie same: przyjechaliśmy, zaliczyliśmy atrakcję, zjedliśmy śniadanie/obiad/kolację, podziwowaliśmy się nad lokalsami, poszliśmy spać... "Majubaju" to takie właśnie ciągnące się...