Jane Austen jako lektura dla relaksu u mnie zawsze sprawdza się znakomicie. Jej książki kojarzą mi się z ulubioną herbatą, trawą i wolnym popołudniem. Przy tym nie są naiwnymi romansami, lecz klasykami gatunku. Przedstawiają ważne problemy społeczne (zwłaszcza majątkowe) początku XIX wieku. Pierwszą przeczytaną przeze mnie powieścią tej pisarki była "Emma". Zachwyciła mnie tak bardzo, że sięgałam po kolejne, aż "Duma i Uprzedzenie" stała się moją ulubioną. Bez wahania zakupiłam więc "Opactwo Northanger", przecież pani Austen nie mogłaby napisać niedobrej książki. A jednak... Może "zła" jako określenie tej lektury jest zbyt mocnym sformułowaniem, ale według mnie "przeciętna" jest dla niej sporym komplementem. Katarzyna jest tak nijaką postacią, że aż mnie skręca. Tak, stanowi wzór cnót wszelakich, które powinny być niejako wskazówką życiową dla czytelnika, ale tak się nie staje. Pałęta się jedynie po stronach książki zupełnie bez celu. Znowu Izabela jest przedstawiona zbyt karykaturalnie. Od początku widać to, czego młodziutkie serce Katarzyny nie chce dostrzec - jej obłudę, zuchwałość, próżność i zupełny brak inteligencji, przy źle spożytkowanym sprycie. Złe postacie powinny istnieć, by książki nie były miałkie, ale Izabela po prostu denerwuje. Przy każdym wypowiedzianym przez nią słowie ciśnienie się podnosi i człowiek ma ochotę potrząsnąć tą dziewczyną, by choć trochę się ogarnęła.
Niestety, "Opactwo Northanger" nie zostanie lubianą przeze mnie lekturą, lecz książką, obok której będę przechodziła obojętnie, szukając czegoś bardziej zajmującego na niedzielne popołudnie.

Jane Austen jako lektura dla relaksu u mnie zawsze sprawdza się znakomicie. Jej książki kojarzą mi się z ulubioną herbatą, trawą i wolnym popołudniem. Przy tym nie są naiwnymi romansami, lecz klasykami gatunku. Przedstawiają ważne problemy społeczne (zwłaszcza majątkowe) początku XIX wieku. Pierwszą przeczytaną przeze mnie powieścią tej pisarki była "Emma". Zachwyciła...