Zaczynałam czytać bardzo sceptycznie nastawiona zarówno do tematu jak i ze względu na sugerowane grono odbiorców, nastolatką bowiem od jakiegoś czasu (pozwólcie na brak dokładności) nie jestem. Ale książka mnie zainteresowała. Powtórzenia i skreślenia, które chyba miały być podkreśleniem przemyśleń tytułowej Julii, z początku irytowały mnie. Z czasem zaczęłam je rozumieć, przywykłam.

W tej dysutopijnej przestrzeni dzieci szybciej dorastają tak, jak w wypadku każdej innej wojny. Jak na 17latkow funkcjonują niezwykłe dojrzałe i odważnie.
Obraz świata jest ledwo naszkicowany, nie potrafiłam sobie zbyt dokładnie wyobrazić co Julia widziała przez okienko w celi zakładu, w którym przebywała. Nie narysował mi się w wyobraźni potworny obraz zniszczonego świata, raczej migały mi obrazy z Kosoglosa, Niezgodnej czy wspomnianego Xmena.

Co do bohaterów - cóż, nie krzyczą do mnie. O ile Julia jest kreślona jako zagubiona, odrzucona, przerażona i poniżona przez otoczenie, o tyle Adam jest zupełnie bezbarwny. Oczywiście rozumiem, że kieruje się miłością i troską o brata, rozumiem jego nieufność, jednak to raczej moje wyobrażenia, niż opisy autorki. A Warner? 19latek, który rządzi, strasząc, grożąc, mordując osiąga wszystko co chce. Intryguje go Julia, więc według jakiegoś chorego widzimisię czy obsesji pragnie ją mieć. Już nie wiem w jakim celu bo mi się to rozmyło. I jeszcze Kenji. I wszyscy lecą na Julię. Tak serio tylko ona jest dobrze opracowaną postacią w tej książce.

Temat nadprzyrodzonych zdolności i ratowania świata rujnowanego przez jednego idiotę przez dwoje młodych silnych (zakochanych?) ludzi też się powtarza.
Ocena tej książki wynika z jej odmienności, paradoksalnie mimo podobieństw do Xmena czy innych, jednak schemat wydał mi się oklepany. Przeczytam drugą część z dwóch powodów. Głównie dlatego, że ciekawa jestem czy postaci się dadzą poznać ale też chcę się dowiedzieć jak się potoczy wątek romantyczny, bo jakoś nie wierzę, że ona i Adam zostaną razem...
Sposób zakończenia historii raczej mnie zniechęcił niż zaintrygował.
Nie rozumiem tych bardzo wysokich ocen, nie mniej ani nie odradzam, ani nie polecam.

Zaczynałam czytać bardzo sceptycznie nastawiona zarówno do tematu jak i ze względu na sugerowane grono odbiorców, nastolatką bowiem od jakiegoś czasu (pozwólcie na brak dokładności) nie jestem. Ale książka mnie zainteresowała. Powtórzenia i skreślenia, które chyba miały być podkreśleniem przemyśleń tytułowej Julii, z początku irytowały mnie. Z czasem zaczęłam je rozumieć,...