"Ptasiek" wywoływał u mnie sprzeczne emocje.
Momentami byłam znudzona, czasem zniesmaczona [opisy zabijania psów], ale i zaciekawiona.
Czasem książkę tą chciałam po prostu odłożyć, i faktycznie robiłam sobie przerwę na inną lekturę, a później i tak do "Ptaśka" wracałam, coś mnie do książki ciągnęło.

Nie była to dla mnie łatwa lektura, na pewno była interesująca, taka "inna".

Zadziwiające było dla mnie to, że nawet gdy czytałam okrutne opisy pozbywania się psów... czułam gamę emocji, ale książki nie mogłam odłożyć. Czytając akurat tą część zastanawiałam się jak można patrzeć jak robią tak okropne rzeczy psom, a potem zachwycać się innymi zwierzątkami-ptakami?!... Niby chłopcy też źle się z tym czuli, ale w końcu dalej łapali psy i uczestniczyli w ich zabijaniu...

Część książki, gdzie Ptasiek opowiada, jak założył awiarium, a potem hodowlę kanarków - też mnie bardzo zaciekawiła. Niesamowite było to, że tylko czytając czułam się, jakbym na te ptaki patrzyła oczami Ptaśka.

Najciężej czytało mi się opowieść Ala o jego walce na froncie. Były to dość okropne, pełne krwawych opisów, fragmenty opowieści, ale jakoś i tak przyciągające...

Ta książka to dla mnie paradoks:
- niby nuda-ale jest w tej nudzie coś co sprawia, że chce się czytać dalej...
- niby opisy okropności-ale chce się wiedzieć, dlaczego ludzie tak postępują i również czyta się dalej...
- niby nic ciekawego, ot nudne opisy życia kanarków w klatce-ale mimo to jakieś fascynujące...

"Ptasiek" wywoływał u mnie sprzeczne emocje.
Momentami byłam znudzona, czasem zniesmaczona [opisy zabijania psów], ale i zaciekawiona.
Czasem książkę tą chciałam po prostu odłożyć, i faktycznie robiłam sobie przerwę na inną lekturę, a później i tak do "Ptaśka" wracałam, coś mnie do książki ciągnęło.

Nie była to dla mnie łatwa lektura, na pewno była interesująca, taka...