Spotykając klasyka

Sam nie wiem co mi się stało. Najprawdopodobniej starzeję się i to w tempie zastraszającym. Dopuszczam nawet taką możliwość, że jest to zauważalne dla innych. Mianowicie wzięło mnie na czytanie klasyków, na razie amerykańskich, i jeszcze nie takich klasycznych klasyków (wiadomo, jak to w Ameryce, tam nawet klasycy są młodzi, a zabytki mają pięćdziesiąt lat), ale kto wie, co będzie dalej… Kiedy przeglądałem zapowiedzi wydawnictwa Prószyński i S-ka moją uwagę przyciągnęła książka Johna Steinbecka „Podróże z Charleyem”. Nie „Na wschód od Edenu”, „Tortilla Flat”, „Myszy i ludzie” czy „Grona gniewu”, ale właśnie nieznana mi wcześniej książka drogi, „Podróże z Charleyem”. Na początku pomyślałem sobie „Ale babola wydawnictwo walnęło, nie potrafią poprawnie napisać nazwy motocykla”, bo skąd miałem wiedzieć, że o psa chodzi…

Pięćdziesięcioośmioletni, uznany, ale u schyłku swojej kariery pisarz John Steinbeck dochodzi do wniosku, że jak jeszcze w młodości znał swój kraj, podróżował po nim wzdłuż i wszerz, tak teraz, starszy, przyprószony siwizną już nie. Wie dużo o USA, ale już o samych jego mieszkańcach, tych normalnych, zwykłych, to już nie za wiele. Zamawia domek na ciężarówce i postanawia ruszyć w podróż przez swój kraj, oczywiście z takim zamiarem, że potem to wszystko opisze.

Po długich przygotowaniach, uzgodnieniach z wieloma doradcami i wysłuchaniu wielu samych dobrych rad, wyrusza w podróż wraz ze swoim psem – francuskim pudlem Charleyem. Zamierza przemierzyć prawie całe Stany Zjednoczone w trzy miesiące. Ma plan, ma rozpisane, gdzie mniej więcej ma być, co odwiedzić, przez jakie miejscowości przejechać. Niby nie ma określonego dokładnie czasu podróży, ale mniej więcej w jej połowie umawia się ze swoją żoną na spotkanie w Chicago, więc czasowo też jest w jakiś sposób zorganizowany. Jego podróż nie jest z tych w japońskim stylu - odhaczyć, sfotografować, zaliczyć. Jedzie, aby spotkać ludzi i porozmawiać z nimi. Początkowo nawet opisuje swoją trasę, poszczególne miejscowości, ale szybko przestaje to robić. Bo nie to jest najważniejsze. Najważniejsza jest wyprawa sama w sobie i spotykani ludzie. Opisuje dokładnie swoją podróż z perspektywy trochę schorowanego, starzejącego się człowieka, który wie, że to jego ostatni taki wyczyn. Opisuje od strony ludzi, spotkań, a nie widoków czy zdarzeń politycznych. Oczywiście nie tylko: w Maine mamy opisy przyrody, w Teksasie, któremu poświęcił dużo miejsca, zdarzenie polityczne, może trochę socjologiczne, ale to wyjątki potwierdzające regułę. Spotyka ludzi, zwykłych obywateli i rozmawia z nimi, to najważniejsze. Rzadko dotyka go wrogość, raczej wzbudza zaciekawienie, zwłaszcza Rosynantem. To zaciekawienie, że ktoś ze stanu Nowy Jork przyjechał na jakieś wertepy i chce mu się hen, w dalekiej głuszy wędrować. Chce mu się przystawać, proponować kubek kawy, czy czegoś mocniejszego. Jednak ze wszystkich ludzi, którzy spotykają Steinbecka na trasie przebija głównie tęsknota za tym, co jest za zakrętem, za wiaduktem, za rzeką. Przebija również podziw i zazdrość, że on mógł wsiąść do auta i pojechać, a oni nie mogą. Nie mogli z wielu powodów, ale przede wszystkim dlatego, że się boją. Boją się tego, co za rogiem, bo wprawdzie tu, gdzie jesteśmy, jest źle, brudno i nie da się wytrzymać, ale w końcu dalej tam siedzimy, bo to już znamy, a tam dalej może być jeszcze gorzej, prawda? (tak przy okazji, obawy, że rozpoznają tak znanego pisarza okazały się płonne, ani razu nie został rozpoznany).

ciąg dalszy na stronie:
http://szortal.com/node/4893

Spotykając klasyka

Sam nie wiem co mi się stało. Najprawdopodobniej starzeję się i to w tempie zastraszającym. Dopuszczam nawet taką możliwość, że jest to zauważalne dla innych. Mianowicie wzięło mnie na czytanie klasyków, na razie amerykańskich, i jeszcze nie takich klasycznych klasyków (wiadomo, jak to w Ameryce, tam nawet klasycy są młodzi, a zabytki mają pięćdziesiąt...