Naukowe, acz przystępnie i z humorem napisane dzieło poświęcone całej rzeszy nauk skupiających się na sztuce przekonywania, takich jak sofistyka, retoryka, erystyka, dialektyka, logika oraz wszelkiej maści nauk pochodnych będącymi syntezami powyższych. Przedstawiono w niej zarówno dzieje wymienionych wyżej nauk i związanych z nimi historycznych form prowadzenia dyskusji. Jednak ciężar narracji spoczywa na przedstawieniu szeregu praktycznych rad mających stworzyć ramy kulturalnej dyskusji. Bawić mogą niekiedy przywoływane przykłady argumentów choćby argumentu Ad impossibilia, którego przykładem ma być: "To zbyt fantastyczne - twierdzą niedowiarkowie - że Związek Radziecki zmienia klimat na pustynnych ziemiach." Takie odwołania do rzeczywistości epoki (czytałem wydanie z 1963 r.),zdarzają się co kilka, kilkanaście stron i raczej bawią, niż irytują.
Pomimo delikatnego spowicia całości nutką marksizmu-leninizmu, z lektury książki wyłania nam się obraz dyskusji idealnej, gdzie oponenci nie wykorzystują omyłek przeciwnika do jego pogłębienia i w której nie stosuje się argumentu ad personam. Dyskusji której nie uświadczy się na portalach społecznościowych, forach internetowych, czy w telewizji. Współczesna dyskusja w mediach nie stosuje się do niemal żadnych zasad, które tu znajdziemy.
Uważam, że takie lektury (choć niekonieczna ta konkretna książka) - poświęcone sztuce kulturalnego prowadzenia sporu - powinny być obowiązkowymi i praktycznie przerabianymi książkami na lekcjach języka polskiego, zamiast historycznych tekstów. Może w ten sposób pomogłoby się choć trochę we właściwej edukacji młodzieży.

Naukowe, acz przystępnie i z humorem napisane dzieło poświęcone całej rzeszy nauk skupiających się na sztuce przekonywania, takich jak sofistyka, retoryka, erystyka, dialektyka, logika oraz wszelkiej maści nauk pochodnych będącymi syntezami powyższych. Przedstawiono w niej zarówno dzieje wymienionych wyżej nauk i związanych z nimi historycznych form prowadzenia dyskusji....