ŻYCIE NA KRAWĘDZI.

Ta książka zabija.
Na początku oszczędza nas… niestety żadne przygotowania nie pomogą powstrzymać lawiny słów, która w najmniej spodziewanym momencie jest gotowa wydrzeć serce… Na końcu nawet się cieszyłam, ze Beth zabrała mi je na początku, ponieważ nie wiem czy by wytrzymało tak wojowniczy rytm pompowania krwi w mym ciele. Pewnie z tego powodu nie utonęłam w morzu słonej wody wydobywającej się z moich oczu.
Ohh Starszy...
Ohhh moje serce…


„Tyle, że śmierć wcale tak nie działa. Nie przejmuje się, czy ktoś cię kocha, czy nie chce cie stracić. Po prostu cię zabiera. Zabiera i zabiera, aż wreszcie nic ci już nie zostaje.”


Upragniona kontynuacja. Zakończenie drugiej części było bardzo niemile ze strony autorki. Wiedziałam, że coś podobnego się wydarzy. Ale nie pomyślałam, że Beth zrobi takiego psikusa czytelnikom. Za to wielki minus proszę pani.
Czekając na 3 tom, czas leciał zjawiskowo wolno. Ale wreszcie jest!
Gdy kończyliśmy „Milion Słońc” zostawiliśmy Amy i Starszego na statku, który zmierzał w stronę płomiennej nadziei. Wiary w lepsze jutro. W barwniejszą przyszłość. Niestety już od samego początku bohaterowie mają ogromną zagadkę do rozwikłania. Gdy byli oni już na ostatnim punkcie drogi na Planetę, coś zaatakowało ich statek. Nie odbyło się bez śmiertelnych ofiar.


„Zabije nas własna ignorancja.”


Amy czekała na tę chwilę bardzo długi czas. Wreszcie jej rodzina mogła stać się jednością. Wreszcie mogła ich usłyszeć. Przytulić. Być z nimi. Jednakże szczęście nie jest domeną tej rodziny. W okoliczności śmierci dowódcy, zastępca musiał przejąć jego poprzednie zadania. Tym zastępcą jest ojciec Amy. Od początku sprawy układają się nie po ich myśli. Zamiast kroczyć z wyprostowanymi plecami przez nowe ziemie, są oni zmuszeni ukrywać się, uciekać oraz potykać na prostej drodze.

Starszy dopiero teraz czuje jak trudno jest utrzymać w ryzach swój własny lud. W pewnych sytuacjach nie ma nad nimi władzy. Ludzie boją się odmrożonych ziemian. Nie ukrywają się przed tym. Ziemianie za to nie chowają swojego zniesmaczenia ich wyglądem. Pułkownik Martin (ojciec Amy) nienawidzi go, a co gorsza ukrywa przed nim rzeczy, które mogą zadecydować o całym losie misji. Starszy czuje się winny, iż nie może pomóc swoim przyjaciołom. Obwinia się o wszystko. Nawet jeżeli nie mógł żaden sposób zatrzymać wydarzeń .
Wszystko się komplikuje.
Amy i Starszy będą musieli poświęcić wszystko dla ludu.
Czy uda im się obronić swoją miłość przed poświęceniem?


„Uczucie w naszych sercach było prawdziwe, bez względy na to, czy je nazwaliśmy, czy też pozwoliliśmy mu trwać w ciemności i milczeniu.”


Na wierzch wychodzą rzeczy, które nigdy nie miały ujrzeć światła dziennego.
Potwory są prawdziwe. Straszne, mięsożerne gady. Przypominające wymarłe dinozaury ze skrzydłami. Zaczynają ginąć ludzie. Tragiczną śmiercią. Po badaniach widać, iż maczają w to ręce „osoby” trzecie. Zamiast czuć się wolnymi. Ludzie boją się. Nowa planeta płata im śmiertelne żarciki. Sol-Ziemia wcale nie jest lepsza w żarcikach. Wszystko to, co wydawało się prawdą, okaże się kłamstwem. Komu można zaufać, a komu nie?


„Pomyślałam o tym, co kiedyś powiedział mi Starszy. Że świat byłby zupełnie inny, gdyby ludzie po prostu mówili prawdę.”


Beth Revis jest mistrzynią w pisaniu książek z dreszczykiem grozy... Jednakże UWAGA, w jej wykonaniu „dreszczyk” przeistacza się w potworny wstrząs. Po prostu nie da się od nich oderwać. Każdy rozdział kończy się tak zaskakująco, iż nawet nie przychodzi do głowy myśl o przerwaniu historii pełnej wzlotów i upadków. Beth wie jak zaskoczyć czytelnika. Ma do tego ogromny talent. Mocą tą ze zaskakującą łatwością przelewa w swoje powieści. Historią nie brakuje emocji, adrenaliny oraz idealnej proporcji oryginalności. Powtórzę się po raz setny, ale… Za to właśnie kocham książki o tematyce dystopicznej. Dzięki nim zapominam o teraźniejszości a zamiast niej cała mą uwagę pochłania odległa przyszłość, która nie jest pozbawiona cieni i niepewności. Strachu jednoznacznej z nadzieją.
Cały cykl na bank szybko nie zapomnę. Polubiłam Amy. Pokochałam Starszego. Żyłam z nimi, czułam to, co oni. Jednakże trzeba kiedyś wrócić do teraźniejszości i czekać jak naprawdę potoczy się nasza przyszłość. Mam nadzieję, że ta trylogia stanie się waszą ulubioną. Wierzę, iż jeśli poznacie ją, tak samo jak ja, będzie wam potwornie trudno opuścić ją. Porzucając marzenia oraz plany ludzi ze Statku jak i z Ziemi.

Szerokiej drogi i niech każdemu z nas będzie dane dryfować w Otchłani, gdzie na horyzoncie będzie widać Cienie Ziemi, a dookoła nas Milion Słońc, z zapałem znajdą nową rozrywkę w kibicowaniu nam.

ŻYCIE NA KRAWĘDZI.

Ta książka zabija.
Na początku oszczędza nas… niestety żadne przygotowania nie pomogą powstrzymać lawiny słów, która w najmniej spodziewanym momencie jest gotowa wydrzeć serce… Na końcu nawet się cieszyłam, ze Beth zabrała mi je na początku, ponieważ nie wiem czy by wytrzymało tak wojowniczy rytm pompowania krwi w mym ciele. Pewnie z tego powodu nie...