Zdawałoby się, że ogromnym problemem dla władcy jest brak potomka męskiego, następcy tronu. Okazuje się jednak, że jeszcze większym problemem jest ich nadmiar - synów żądnych władzy, ziemi, majątku, uznania. To właśnie jest sednem historii Henryka II, jego żony Eleonory Akwitańskiej i ich nienasyconych synów, którzy są połączeni najsilniejszą z ludzkich więzi i namiętności – nienawiścią.

Historia sięgająca dwunastego wieku wciąż pobudza wyobraźnię artystów, pozwalając nam, odbiorcom rozkoszować się licznymi dziełami, mniej lub bardziej wartościowymi, a opisującymi te niezwyczajne czasy i rodzinę, która niechlubnie wsławiła się zawziętymi walkami miedzy sobą – synowie, wspomagani przez matkę, buntujący się przeciwko ojcu , bracia walczący między sobą, matka więziona przez długie lata przez swojego męża, króla. Wszyscy mają swoje argumenty, każdemu z nich można bardziej lub mniej współczuć.

Kilka tygodni temu skończyłam trylogię Chadwick będącą hołdem złożonym królowej Eleonorze. Książką byłam i nadal jestem zachwycona, chociaż przedstawia ona dość jednostronnie opisywane wydarzenia, Eleonorę stawiając w pozycji ofiary bezwzględnego i mściwego męża. Inaczej losy Eleonory i jej rodziny widzi Sharon Kay Penman w trzeciej części swojej opowieści o Andegawenach, przedstawiając moim zdaniem doskonały, wielowymiarowy obraz całej rodziny targanej ludzkimi namiętnościami. Tu nic nie jest czarne albo białe. Na plan pierwszy wysuwa się Henryk, którego postępowanie zaczynam rozumieć, chociaż najczęściej nie aprobuję. Dziwiło mnie niejednokrotnie jego zachowanie, upór i jego wybory, bo każda jego decyzja, chociaż przemyślana, powodowała jeszcze większe wzburzenie, tarcia między synami. Eleonora jest trochę w tle, natomiast każdemu z synów autorka poświęca wiele stron, przedstawiając ich bardzo złożone charaktery. Nie jest to niestety miły obrazek, ale pomimo brutalnych czynów, każdy z nich znajduje u czytelnika swoją cząstkę współczucia., chociaż naprawdę często trudno zrozumieć ich postępowanie.

Powieść jest moim zdaniem trochę za długa (ponad 700 stron), było kilka nużących fragmentów, ale może to ja byłam już zmęczona ciągłymi potyczkami między braćmi. Gdyby nie to, dałabym tej książce maksymalną liczbę punktów, bo jest to naprawdę fascynująca opowieść. W pamięci zostanie mi kilka doskonałych scen, jak na przykład pielgrzymka Henryka do Canterbury do grobu Becketa i noc spędzona przy jego grobie, czy prawie każde spotkanie Eleonory i Henryka, skrzące się od namiętności. Było wiele takich scen, poruszających i prowokujących do myślenia, najsmutniejsze jednak były chyba ostatnie chwile Henryka.

Bardzo przygnębiająca jest ta opowieść o ludziach bliskich sobie, a całe życie walczących ze sobą, powodowanych dumą, ambicją, uporem i zawziętością. Tu nie ma wygranych, mimo że Ryszard w końcu dostaje swoje upragnione królestwo. I pomyśleć, że cała historia tej rodziny zaczęła się tak ładnie, optymistycznie, od wielkiej (chyba jednak) miłości i namiętności. Wielka szkoda, że koniec tej historii był tak smutny.

Zdawałoby się, że ogromnym problemem dla władcy jest brak potomka męskiego, następcy tronu. Okazuje się jednak, że jeszcze większym problemem jest ich nadmiar - synów żądnych władzy, ziemi, majątku, uznania. To właśnie jest sednem historii Henryka II, jego żony Eleonory Akwitańskiej i ich nienasyconych synów, którzy są połączeni najsilniejszą z ludzkich więzi i namiętności...