Śnieżka z umysłem Sherocka

„Była sobie raz dziewczynka, która nauczyła się bać”.*

Nie wiadomo jak bardzo można starać się trzymać z dala od kłopotów one i tak przychodzą, mieszają w życiu, a następnie mijają. Na stałe lub na chwilę, bo one lubią wracać i się piętrzyć, komplikować, utrudniać. Najgorzej jest gdy wiążę to z wielkim niebezpieczeństwem oraz angażowaniem się w coś na co zupełnie nie ma się ochoty…

Siedemnastoletnia Lumikki Andersson, typowa outsiderka, uczęszcza do elitarnej szkoły artystycznej znajdującej się dość daleko od domu, by mogła żyć samodzielnie. Nauczona wtapiać się w otoczenie tak by nie była zauważana przez innych miała swój upragniony spokój i mogła zajmować się tylko swoimi sprawami. Tak było do pewnego poniedziałkowego poranku, gdy jak co dzień tuż przed zajęciami udała się do szkolnej ciemni. Chodzi tam, by się wyciszyć i oczyścić umysł, jednak tym razem coś jej przeszkadza. Po chwili odkrywa pieniądze, a na nich ślady krwi. Początkowo nie wie co ma z tym faktem zrobić i za nim zdoła podjąć jakąś decyzje zostaje wplątana w sprawy, od których wolałaby trzymać się z daleka.

Wiem, że nie powinno oceniać się książki po okładce, ale jestem wzrokowcem i to ona zawsze pierwsza zwraca moją uwagę. Tak właśnie było z „Czerwone jak krew”, nie mogę od niej oderwać oczu i chyba dla niej samej zostawiłabym tytuł na półce. Na szczęście intrygujący blurb okazał się prawdziwy i książka okazała się bardzo, bardzo dobra.

Przyznać muszę, że Salla Simukka nie bawi się w żadne półśrodki i rzuca czytelnika od razu na głęboką wodę, co mi się bardzo podobało, zwłaszcza, że zrobiła to w sposób umiejętny i przemyślany. Dzieje się dużo, szybko oraz zaskakująco. Początkowo daje kilka elementów układanki, które za nic do siebie nie pasują, nie da się ich nigdzie dopasować, a tworzone teorie są błędne lub zdarza się, że coś się udało przewidzieć, połączyć dwa puzzle ze sobą. Simukka nie podaje gotowego rozwiązania na tacy, zachęca do dedukowania w raz z główną bohaterką. To jest naprawdę świetne. Tworzy też niesamowity klimat fińskiego krajobrazu oraz zimy tam panującej – bez trudu można sobie wyobrazić budynki, uliczki, siarczysty mróz oraz ludzi. Na uwagę zasługuje, także język powieści, taki luźny, ale nie prostacki. Simukka pisze tak, że nie sposób oderwać oczu od tekstu, momentami nie czuć rozbawienia, a większości czasu niepewności, leku i dreszczyku przygody. Autorka miała świetny pomysł, który został ciepło przyjęty na rynku wydawniczym, młodzieżowy, po trochu thriller, kryminał, i tak lubiany ostatnio NA. Mieszanka nietypowa, ale jakże udana, tym bardziej, że to chyba pierwszy kryminał młodzieżowy w literaturze fińskiej.

Co jeszcze zdobyło moje uznanie, to bohaterowie, a raczej to jak zostali stworzeni. Nie znalazłam w tym tytule chyba ani jednej takiej osobowości, wszystkie mają swoje indywidualne cechy, które wyróżniają ich na tle innych. Najbardziej jednak jestem zachwycona Lumikką. Nastolatka poznająca plusy i minusy samodzielności, z dala od domu, indywidualistka starająca nie wyróżniać się w tłumie, niezwykle mądra, z analitycznym umysłem i tymi nietypowymi przemyśleniami na różne tematy oraz nietypowym zachowaniem. Powoli, w trakcie trwania fabuły, wielokrotnie nadarza się okazja, by poznania przeszłości dziewczyny, które dużo wyjaśniają i pozwalają zrozumieć jej obecną postawę. Perfekcyjnie wykreowana postać.

Jak zapewne już widać, jestem tym tytułem zachwycona. Pochłonął mnie on bez reszty, strony czytały się praktycznie same, nie zauważałam płynącego czasu tylko chłonęłam historie całą sobą. Niesamowity klimat, intrygujący bohaterowie, afera kryminalna, pościgi, poszlaki, dochodzenie prawdy - wszystko sprawiło, że zatopiłam się w fabule, przeżywałam ją, kibicowałam bohaterom i wraz z nimi myślałam i bałam się. Wszystko tutaj jest na swoim miejscu, nic nie zostało zmarnowane, a co ważniejsze – czuć, że zostało jeszcze wiele do odkrycia jeśli chodzi o samą Lumikki. Podoba mi się pomysł nawiązania do Królewny śnieżki braci Grimm i tego, że w tekście, między słowami można wyczytać odniesienia do niej.

Czy polecam? Oczywiście, że tak! Początek trylogii, który z miejsca wzbudza ciekawość i sprawia, że nie można oderwać się od czytania. Specyficzny styl pisania autorki oraz klimat, który tworzy sprawia, że jest to jedna z lepszych młodzieżówek jakie czytałam. Dopełnieniem całości okazuje się dopracowana fabuła oraz emocje towarzyszące czytaniu. Jestem też niemalże pewna iż nawet niejeden starszy czytelnik (jak ja) znajdzie w niej to, czego oczekuje od tego typu powieści.

„Jest w tobie część, której nikt nie zdoła dotknąć. To jesteś ty. Należysz do siebie i nosisz w sobie cały wszechświat. Możesz być, kim tylko zapragniesz.
Nie bój się. Nie musisz się już bać”.**

*Salla Simukka, :Czerwone jak krew”, s. 92
**Tamże., s. 235

http://zapatrzonawksiazki.blogspot.com/2015/01/sniezka-z-umysem-sherocka.html

Śnieżka z umysłem Sherocka

„Była sobie raz dziewczynka, która nauczyła się bać”.*

Nie wiadomo jak bardzo można starać się trzymać z dala od kłopotów one i tak przychodzą, mieszają w życiu, a następnie mijają. Na stałe lub na chwilę, bo one lubią wracać i się piętrzyć, komplikować, utrudniać. Najgorzej jest gdy wiążę to z wielkim niebezpieczeństwem oraz angażowaniem się w...