Kwintesencja romantycznego dramatu - chciałoby się powiedzieć. Jest tu niemal wszystko: miłość młodych, która wskutek knowań władcy zepchnięta zostaje do występku; zazdrość, zdrada, spiski i intrygi, dworskie układy i konszachty, poświęcenie, wzniosłe ideały, a w tle - wielka polityka, zbuntowany lud, walczący o wyzwolenie spod jarzma tyrana, rebelia. Dziwić może jedynie niewielka ilość trupów: bo choć bohaterowie dość często sięgają po broń, omdlewają i szafują swoim życiem - jedyną śmiertelną ofiarą jest tu - jakże by inaczej - najszlachetniejszy bohater, który poświęcił się dla swojego przyjaciela...

Mimo wszystko dobrze się to czyta. Nie ma tu nadmiernego patosu, choć dysputy bohaterów momentami wydają się trochę przydługie. Bohaterowie są dość ciekawie opracowani, nie są tak bardzo papierowi, tak jednowymiarowi, jak zwykle przy tego rodzaju utworach. Ponadto forma poetyckiej prozy nadaje całemu dramatowi jeszcze większego uroku.

Szkoda tylko, że utwór kończy się tak naprawdę niedopowiedzeniem co do dalszych losów bohaterów: można się jedynie domyślać, że Carlos został zgładzony przez Inkwizycję, Królowa zmarła z rozpaczy, a podły Król mógł tryumfować - mimo straty najbardziej wartościowego ze swoich dworzan, swojego syna, swojej żony... W rękach utalentowanego scenarzysty, na kanwie tego dramatu, mógłby powstać ciekawy romans historyczny...

Kwintesencja romantycznego dramatu - chciałoby się powiedzieć. Jest tu niemal wszystko: miłość młodych, która wskutek knowań władcy zepchnięta zostaje do występku; zazdrość, zdrada, spiski i intrygi, dworskie układy i konszachty, poświęcenie, wzniosłe ideały, a w tle - wielka polityka, zbuntowany lud, walczący o wyzwolenie spod jarzma tyrana, rebelia. Dziwić może jedynie...