W literaturze przedstawiono wiele sposobów podróżowania w czasie i przestrzeni – w pierwszej części „Opowieści z Narnii” C.S. Lewisa bohaterowie znaleźli się w magicznej krainie, ponieważ przeszli przez starą szafę, w tomie otwierającym trylogię „Pozaświatowcy” protagonista przeniósł się do innego miejsca poprzez gardziel hipopotama, natomiast Alicja swoją podróż do Krainy Czarów rozpoczęła od króliczej nory. Zupełnie inny pomysł postanowiła wykorzystać w swoim dziele włoska pisarka, Cecilia Randall – grę komputerową. Wprawdzie sama idea zmiany obowiązującego wykorzystania gry pojawia się już chociażby w filmie „Stay Alive”, gdzie rozrywka miast dostarczać chwilę odprężenia, staje się walką o własne życie, jednak w przypadku dzieła literackiego owa gra komputerowa zamienia się we współczesny wehikuł czasu, dzięki któremu bohaterowie przenoszą się do przeszłości. To za sprawą oprogramowania protagoniście pierwszej części dzieła Randall pod tytułem „Hyperversum” przenoszą się do średniowiecznej, dokładniej quasi-średniowiecznej, Francji, gdzie czeka na nich największa przygoda ich życia. Ten sam motyw pisarka wykorzystała zresztą w kontynuacji dzieła – „Hyperversum 2. Sokół i lew”.

Od wydarzeń przedstawionych w pierwszej części trylogii, minęły prawie trzy lata – Iana nadal nie może pogodzić się z utratą ukochanej, dlatego rzuca się w wir pracy. Jego przyjaciel, Daniel, nadal próbuje rozwikłać zagadkę tajemniczej gry, jednak bez większych rezultatów. Kiedy protagoniści postanawiają znowu zagrać razem w „Hyperversum”, nie spodziewają się, że ta cofnie ich w czasie, w końcu Daniel niejednokrotnie próbował na własną rękę i nigdy mu się nie udało. Los bywa jednak przewrotny. Po włączeniu gry bohaterowie znowu zostają przeniesieni do XIII-wiecznej Francji.

Pierwsza część trylogii „Hyperversum” posiadała potencjał, jednak autorka nie do końca go wykorzystała. Zupełnie inaczej sprawa przedstawia się w kontynuacji dzieła – tym razem czytelnik nie ma wrażenia, że większość wydarzeń została na siłę wprowadzona do fabuły. Nie pojawia się również element przewidywalności, owszem, niektóre rozwiązania i ich konsekwencję można z góry odgadnąć, ale jest ich o wiele mniej niż w przypadku pierwszej części, gdzie większość scen stanowiły wyświechtane i znane motywy postępowania.

Zmianie uległ również styl i język autorki. W dziele pojawia się o wiele więcej deskrypcji niż miało to miejsce we wcześniejszym tomie. Do tego opisy stają się bardziej rozbudowane, większość to zdania złożone, a nie pojedyncze, które utrudniały płynny odbiór pozycji. W pierwszej części miało się wrażenie, że zdania owszem, łączą się ze sobą, jednak nie stanowią spójnej jedności, są za proste, suche, stanowią niejako wydmuszkę. Na szczęście w najnowszym tomie autorka dopracowała swój warsztat, zarówno deskrypcje, jak i dialogi nie wydają się na siłę wklejone do książki.

W „Hyperversum 2. Sokół i lew” Randall większy nacisk położyła na etos rycerzy średniowiecznych. Pisarka zestawia ze sobą dwie postawy: bohatera, który zachowuje się honorowo i przestrzega kodeksu rycerza oraz jego przeciwieństwo, czyli osobę unoszącą się pychą i przedkładającą własną zemstę nad dobro innych. Również motyw idealnego władcy, dbającego o swoich poddanych, zostaje w tej części zastąpiony wizerunkiem króla-ciemiężyciela.

Druga część dzieła włoskiej pisarki, tak samo jak pierwsza, to swego rodzaju wariacja odnosząca się do średniowiecznego romansu rycerskiego. Wprawdzie dziełu Randall daleko do opowieści o przygodach Artura i jego kompanów czy historii przedstawionej w „Tristanie i Izoldzie”, zwłaszcza jeżeli chodzi o styl i język, jednak koncepcja pozostaje niezmieniona – Cecilia przedstawia heroiczne przygody bohatera, Iana, który, nie potrafiąc znieść rozłąki z ukochaną, postanawia powrócić do XIII-wiecznej Francji, by znaleźć się blisko wybranki swojego serca.

„Hyperversum 2. Sokół i lew” to o wiele lepsza pozycja niż pierwszy tom trylogii. Bohaterowie zostali lepiej nakreśleni, historia nie wydaje się tak przesłodzona, autorka dopracowała również swój styl. O ile wcześniejsza książka nie wywarła na mnie pozytywnego wrażenia, tak tą Randall udowadnia, że potrafi stworzyć ciekawą i wciągającą historię, która nie będzie toczyła się utartym, schematycznym szlakiem.

Monika „Katriona” Doerre