To tak, jakby tyłem iść.
Ale twarzą do przodu zwróconym.
Film na podglądzie wstecz przewijać.
Ale na starym, zacinającym się magnetowidzie.
Wsiąść do pociągu byle jakiego.
Co i w polu stanie i na stacyjce maleńkiej, a przez wielkie dworce z hukiem się przetoczy.
Fasola, wojna, saksofon, kapelusz.
I Zuzia. Świnia Zuzia.
To pryzmat szeptanki.
O dzieciństwa traumie. O mirażu komuny czasów.
I szukaniu sensu. W bezsensie.
Tego rodzaju deliberacje napisać mógł tylko duży chłopak. Taki, co chleb z niejednego jadł pieca. Pasł gęsi, patykiem je ponaglając. Śmierci podczas wojny w oczy spoglądał. Przez stalinowski nurt dryfował. By w 1989 roku Pana Boga za nogi złapać. I w końcu na iPadzie, iPhonie czy innym kosmicznym ustrojstwie swe credo zanotować.
Chłopak, który się żywotowi nie kłaniał.
Chłopak, który wziął go za rogi.
I dał radę.

P.S
Nie jestem taki pewien, że facet po fasolę przyszedł.
Ale jednego jestem pewien, jak nie wiem co.
Że jeżeli nawet po fasolę, to i tak zapomniał, po co ...

To tak, jakby tyłem iść.
Ale twarzą do przodu zwróconym.
Film na podglądzie wstecz przewijać.
Ale na starym, zacinającym się magnetowidzie.
Wsiąść do pociągu byle jakiego.
Co i w polu stanie i na stacyjce maleńkiej, a przez wielkie dworce z hukiem się przetoczy.
Fasola, wojna, saksofon, kapelusz.
I Zuzia. Świnia Zuzia.
To pryzmat szeptanki.
O dzieciństwa traumie. O...