Ciekawa sprawa z tym Panem Popperem i jego pingwinami. Bo oczywiście najpierw widziałem film z Jimem Carry'em i to stamtąd dowiedziałem się o istnieniu książki. Na tę z kolei natknąłem się niechcący w bibliotece, bo film pomimo tego, że był udany, nie zachęcał jakoś szczególnie do zapoznania się z pierwowzorem. Ale szokująco krótki rozmiar – 100 stron, duża czcionka i pełno ilustracji, nieraz jednostronicowych zadecydował, bo „to w końcu lektura na dwie godziny” z takim też podejściem zacząłem czytać. Już pierwszy rozdział nieźle mnie zaskoczył. W filmie Pan Popper jest szacownym biznesmenem nie rozstającym się ze swoją sekretarką, a jego zamiłowanie do terenów okołobiegunowych kończy się na wspomnieniach o ojcu, który był przyrodnikiem i podróżnikiem.

Ów biznesmen mieszka sobie w Nowym Jorku i nie myśli najwidoczniej o ożenku (w filmie żonę widocznie zastępuje mu wspomniana sekretarka). W książce natomiast Pan Popper to malarz pokojów zamieszkały w Cichej Wodzie (taka nazwa miejscowości) posiadający żonę, dwójkę dzieci, a jego miłość do wszystkiego co dotyczy Arktyki i Antarktydy to owoc wieloletniej pasji i poszerzaniu wiedzy, której Ojciec rodziny Popperów poświęca każdą wolną chwilę. Dalej jest podobnie, a obie historie – papierową i filmową łączą jedynie postaci – tytułowego mężczyzny i oczywiście jego pingwinów. Otóż w książeczce (nagrodzonej nomen omen – prestiżową nagrodą dla najlepszej książki dla dzieci roku) główny bohater po napisaniu listu do swego idola – podróżnika i badacza Kapitana Drake'a, otrzymuje od niego paczkę z pingwinem w środku. Cała rodzina oprócz Mamy jest wniebowzięta, ale po pewnym czasie pingwin zaczyna chorować...

Ogólnie nie można za bardzo się o tej fabule rozpisywać, bo z „panem Popperem” jest ten problem, że bardzo szybko nadchodzi koniec. On sam jest nagły, ale spodziewany, bo historia jest spójna i dobrze prowadzona, nie ma w niej rozwadniających i komplikujących historię wątków. Niestety ta ostatnia kwestia będąca niewątpliwą zaletą dla maluchów, których wyobraźnia zostanie rozbudzona lecz umysł będzie mógł nadążyć za pomysłem, to pewien problem dla bardziej dorosłych czytelników, którzy mogą się nią – nawet pomimo dobrego warsztatu, stylu języka – po prostu znudzić. Ja sam czytałem trzy dni, po sześciu krótkich rozdziałach chciałem jakichś skomplikowanych sytuacji, gimnastyki dla mózgu. Na szczęście niedaleko miałem do „Starcia Królów” ;) Wspomniany język nie nastręcza wielu trudności i dla dzieci w wieku przedszkolnym nadaje się spokojnie – tłumaczka na język Polski przełożyła nawet angielskie nazwy własne (chociażby miejscowości), więc odpada kłopot z poprawnym odczytywaniem dziecku (lub samemu) kolejnych słów. Ale ostatecznie – miło się to czyta, nie wiem co mógłbym dodać, bo żadnych fajerwerków nie ma. Miłe, pomysłowe, na chwilę pomiędzy kolejnymi pozycjami, złapane by odpocząć – takie też zostanie w mojej pamięci.

Podsumowując – polecam dla wszystkich dzieciaków w wieku powyżej czterech lat, sam chciałbym poznać ją w tym okresie życia – z pewnością miałbym z nią wiele wspaniałych wspomnień. Polecam ją też wszystkim, którzy obejrzeli film, niezależnie czy spodobał się im czy też nie. Pierwsi dostaną zupełnie inną, choć opartą na podobnym pomyśle historię, a tych drugich może przekonać oryginalniejszy i przyjaźniejszy wymiar tej historii (no bo niestety – film był trochę banalny). Na szczęście książka zawiera sporą dawkę humoru, zarówno sytuacyjnego jak i słownego, z wyłapaniem którego nikt w rodzinie nie będzie miał problemu. Cieszy mnie, że jest to lektura z gatunku tych rozbudzających ciekawość, mam nadzieję, że dzieciaki po przeczytaniu jej będą chciały dowiedzieć się czegoś więcej na temat fauny polarnej – to byłaby największa zaleta tej małej powieści, z której niestety można wyrosnąć.

Ciekawa sprawa z tym Panem Popperem i jego pingwinami. Bo oczywiście najpierw widziałem film z Jimem Carry'em i to stamtąd dowiedziałem się o istnieniu książki. Na tę z kolei natknąłem się niechcący w bibliotece, bo film pomimo tego, że był udany, nie zachęcał jakoś szczególnie do zapoznania się z pierwowzorem. Ale szokująco krótki rozmiar – 100 stron, duża czcionka i pełno...