Błyskawicznie przemknąłem przez „Słuchaj pieśni wiatru” i „Flipper roku 1973”. Urok tych dwóch powieści, tkwiący w dziwnym humorze, pokręconych metaforach i dziecinnych, niedorzecznych wymianach sprawia, że przez oba teksty płynie się umysłem. W pewnym momencie jednak zacząłem się gubić. To była estetyczna podróż, w którą wkradła się wątpliwość. Coś ciągle kazało mi dopytywać siebie o sens tego, co czytam.

Przeważnie czułem, że żaden z bohaterów nie miał wpływu na akcję. Ich życie zdawało się im przytrafiać, a nie być efektem ich działań. Kolejne rozdziały nie wydają się popychać akcji w jakimkolwiek kierunku. Niewiele zapadło mi w pamięć, być może nawet nie zauważyłbym, gdyby połowa rozdziałów zniknęła. Bohaterowie i tak większość czasu piją piwo, palą papierosy, słuchają muzyki albo wałęsają się z doraźnym celem, choć bez większego planu.

Te powieści nie mają nic wspólnego ze współcześnie cenionym storytellingiem. Próżno szukać w nich konfliktu, rosnącego napięcia, suspensu, czy dramatycznych zwrotów akcji. Mimo wszystko, nie skłoniło mnie to do odłożenia książki, psikus.

„Słuchaj pieśni wiatru” i „Flipper roku 1973” były próbą uporządkowania świata numerami, odniesieniami do muzyki i literatury zachodu. Każdy powinien przekonać się sam, jaki jest tego wynik.

Czuje się oszukany. Czy po przeczytaniu tych dwóch powieści jestem zły? Nie. Nie jestem też zadowolony. Nie wiem, co się wydarzyło. Zdaje się, że będę musiał odpocząć chwilę od Szczura i tajemniczego bohatera-narratora.

Błyskawicznie przemknąłem przez „Słuchaj pieśni wiatru” i „Flipper roku 1973”. Urok tych dwóch powieści, tkwiący w dziwnym humorze, pokręconych metaforach i dziecinnych, niedorzecznych wymianach sprawia, że przez oba teksty płynie się umysłem. W pewnym momencie jednak zacząłem się gubić. To była estetyczna podróż, w którą wkradła się wątpliwość. Coś ciągle kazało mi...