Dzieło niezwykle głębokie. Alegoria, przedstawiająca po kolei, to jedną to drugą duszę. Wszystkie dostały się z piekła, do przedsionku nieba, wszystkim wychodzi na przeciw jeden ze zbawionych którego znali za życia. Każdy zbawiony zachęca upiory (bo tak są tu nazywani nie-zbawieni) aby poszły za nimi. Upiory to różni ludzie: materialista, kierownik jakiejś firmy, malarz, matka itp. Wszyscy po kolei odrzucają niebo z powodów które wydają się czytelnikowi błahe. Czytając, prawdopodobnie pomyślimy: "Co za idiota/idiotka, ja nigdy bym się tak nie zachował, ja na pewno wybrałbym Niebo bez wahania, cóż mógłbym stracić? jak tamci mogli być tak głupi? czyli to ma być takie łatwe? itp."
Obawiam się że lektura jest nadzwyczaj niebezpieczna. Jeśli zaczniemy zastanawiać się co by powiedziano nam, gdybyśmy byli na miejscach upiorów, moglibyśmy pomyśleć że przedstawione w książce dusze to przykłady skrajne, szaleńczo (to słowo zasługuje na podkreślenie) przywiązane do sztuki, miłości macierzyńskiej, bycia przydatnym.
Ich zachowania wydadzą się tak odległe naszym, że moglibyśmy pomyśleć że jesteśmy zdecydowanie wyżej od nich, że gdybyśmy byli tam razem z nimi, od razu wybralibyśmy Niebo. Moglibyśmy pomyśleć że to takie łatwe.
Dlatego należy pamiętać że nikt nie jest dobrym sędzią we własnej sprawie. Matka która chciała zaciągnąć własnego syna do piekła, aby go mieć przy sobie, krzycząca "on jest mój! MÓJ! MÓJ!" nie była świadoma, że przez przerost swych uczuć popadła nieomal w bałwochwalstwo. Nawet jeśli po przeczytaniu, usiądziemy przez godzinę i pomyślimy czy my nie mamy podobnej przywary, powinniśmy uważać aby nie popaść w samozadowolenie.

Osoba która kocha tak, że jest gotowa na to aby inna, kochana przez nią osoba była szczęśliwa bez niej, wyniesie z tego dzieła wiedzę, albowiem Bóg jest w stanie "zaspokoić" duszę człowieka pomimo tego że jest w niebie sam, tylko z Nim.
Ale uprzedzam, czytając należy zachować pokorę. I pamiętać że nawet lustro nie pokazuje na kim jesteśmy naprawdę, ludzkie opinie robią to czasem lepiej, ale tak naprawdę liczy się tylko opinia Jednego.
Dlatego powtarzam: pokora, pokora.

PS: Za przykład pokory niech posłuży czytelnikowi to jaki sposób na zakończenie wymyślił autor.

Dzieło niezwykle głębokie. Alegoria, przedstawiająca po kolei, to jedną to drugą duszę. Wszystkie dostały się z piekła, do przedsionku nieba, wszystkim wychodzi na przeciw jeden ze zbawionych którego znali za życia. Każdy zbawiony zachęca upiory (bo tak są tu nazywani nie-zbawieni) aby poszły za nimi. Upiory to różni ludzie: materialista, kierownik jakiejś firmy, malarz,...