Kiedy parę lat temu zobaczyłam tą książkę na księgarskich półkach,pomyślałam,że znowu jakiemuś pisarzowi zabrakło tematu na powieść i wykorzystuje tematykę biblijną do robienia kasy,i że ja na pewno tego czytać nie będę.Innych książek tego autora nie czytałam,bo opinie o nich jakoś mnie do tego nie zachęcały.Wydawało mi się,że są nie dla mnie.Do czytania tej książki namówił mnie Ktoś. Przeczytałam i nie żałuję.Właściwie,to nawet bardzo mi się podobała,chociaż żadnym wybitnym dziełem literackim nie jest.Odpowiadał mi lekki,prosty język jakim jest napisana,bo takim zapewne mówił do ludzi Jezus. Książka jest o początkach wielkiej religii z punktu widzenia Piłata,człowieka,który miał swój udział w męczeńskiej śmierci Jezusa. O dziwo,Piłat w tej powieści wcale nie wzbudza negatywnych uczuć.Jest tu przedstawiony jako inteligentny,racjonalny człowiek.Nie wierzy,że Jezus jest mesjaszem i że zmartwychwstał,bo jego rozum tego nie pojmuje.Sympatię wzbudza jego ogromna miłość do żony,i ta miłość sprawia,że podąża za nią na miejsce wniebowstąpienia Jezusa,gdzie zaczyna wątpić,że wszystko można ogarnąć rozumem.W książce zaskakuje też sposób przedstawienia roli Judasza w pojmaniu Jezusa.Trzeba przeczytać,by zastanowić się nad „wersją”ewangelii przedstawioną przez autora.Z ewangeliami to tak już jest,że co jakiś czas,ktoś je jakoś inaczej odczytuje.

Kiedy parę lat temu zobaczyłam tą książkę na księgarskich półkach,pomyślałam,że znowu jakiemuś pisarzowi zabrakło tematu na powieść i wykorzystuje tematykę biblijną do robienia kasy,i że ja na pewno tego czytać nie będę.Innych książek tego autora nie czytałam,bo opinie o nich jakoś mnie do tego nie zachęcały.Wydawało mi się,że są nie dla mnie.Do czytania tej książki namówił...