"Przez pierwszych kilka sekund Natalia nie odważyła się spojrzeć na Norberta. Wzięła Marka na ręce i schowała twarz za jego głową. Trzymała go, kołysała, zasłaniała się nim jak tarczą. Najpierw trzęsły się jej tylko nogi, a potem z każdą chwilą drżenie zaczęło ogarniać całe jej ciało. Gdy poczuła, że szczęka zębami, oparła brodę o główkę brata, żeby nie było słychać."

Zanim zabrałam się za "Bardzo białą wronę" przeczytałam kilka opinii na jej temat. Ucieszyły mnie same superlatywy w których opisywana była ta książka, więc zaczynając ją czytać czekałam na drugie "Wszystko tylko nie mięta" czy "Krzywe 10", słowem: powrót do klasyki, tym bardziej po stosunkowo słabym "Rezerwacie niebieskich ptaków".
Nie spodziewałam, że ta powieść tak bardzo mnie wymęczy. Psychicznie. Pani Ewa wspięła się na wyżyny swojego psychologicznego kunsztu i stworzyła bohatera - archetyp antychłopaka. Czytając "Bardzo białą wronę" od pierwszych stron wyrobiłam sobie o nim opinię, która z każdą kolejną sytuacją była tylko gorsza. Bardzo denerwowały mnie jego teksty, jego zachowanie, jego zmiany nastrojów. W zasadzie przez cały czas buzowało we mnie wiele sprzecznych emocji. Jednocześnie zastanawiałam się jak to wszystko się skończy i niecierpliwie wyczekiwałam finału.
Niesamowite jest to w jaki sposób autorka implikuje pytanie: "A jak ty zachowałabyś się w podobnej sytuacji?". Temat toksycznych związków został przemielony na wszystkie strony, mam jednak wrażenie, że u pani Nowak naprawdę dowiedziałam się czegoś nowego.
"Bardzo biała wrona" jest książką inną od poprzednich z serii miętowej. Mało w niej tego luzu, lekkości, tak charakterystycznych dla jej książek. Dotyka naprawdę poważnych tematów, które mogą dotyczyć każdej z nas i to sprawia, że ta powieść jest autentyczna i warta spędzenia nad nią nawet dość trudnego wieczoru. Polecam.

"Przez pierwszych kilka sekund Natalia nie odważyła się spojrzeć na Norberta. Wzięła Marka na ręce i schowała twarz za jego głową. Trzymała go, kołysała, zasłaniała się nim jak tarczą. Najpierw trzęsły się jej tylko nogi, a potem z każdą chwilą drżenie zaczęło ogarniać całe jej ciało. Gdy poczuła, że szczęka zębami, oparła brodę o główkę brata, żeby nie było...