Swoją przygodę z Drizztem zacząłem kilka lat temu za sprawą „Tysiąca Orków” , a następnie „Samotnego Drowa”. Niewiele z tego pamiętam, poza tym, że podobało mi się – ale to zbyt mało, by móc powiedzieć, że znam najmłodszego syna z Domu Do’Urden.
Dlatego też postanowiłem, że poznam na nowo tego niesamowitego Drowa, najlepiej zaczynając od początku.
Przechodząc do „Ojczyzny” – podoba mi się sposób, w jaki Salvatore opisuje zwyczaje, zachowania, kulturę oraz relacje Mrocznych Elfów z Menzoberannzan. Od samego początku sporo w tym polityki, która nie nudzi, a wciąga w swe sieci. Traktowanie istot z powierzchni (głównie elfów) jako największych wrogów sprawia, że rasa ta jest naprawdę intrygująca. Również sama hierarchia wśród społeczeństwa Drowów to mocno ciekawa sprawa – rywalizacje domów, wyższość kapłanek nad mężczyznami, głową domu jest Opiekunka. Coś niecodziennego. I chociaż styl pisania Roberta Salvatore nie jest nie wiadomo jak wyszukany, sama powieść arcydziełem nie jest, a niektóre jego (autora) opisy są dość ubogie, to jednak historia, którą stworzył naprawdę wciąga. Na pewno jego najmocniejszą stroną są opisy walk – dokładne, pełne zwrotów, rozmaitych chwytów, technik. Do plusów również zaliczyć trzeba kilka postaci – fechmistrz Zaknafein, podstępny Masoj Hun'ett czy sprytny Alton De Vir oraz okrutna Opiekunka Malice lub jej, równie bezlitosna, córka Briza (które notabene strasznie działały mi na nerwy, zwłaszcza najstarsza siostra, ale chyba takie były ich role), a przede wszystkim Drizzt, z którym bardzo często się identyfikowałem. Lubię postacie takie, jak on – pełne wewnętrznych walk, wątpliwości, ale (mimo wszystko) stanowczych, mających swoje wartości, odmiennych. Dorastałem razem z nim, razem z nim przeżywałem każdą jego rozterkę. Dla mnie ów Mroczny Elf wcale nie jest przerysowany.
Samej treści pierwszego tomu „Trylogii Mrocznego Elfa” streszczał nie będę, bo nie ma to większego sensu. Polecam każdemu fanowi fantastyki, dla reszty czytelników może to być droga przez mękę. Ocena może zbyt wysoka lub nieco na wyrost, ale postać Drizzta i opisy walk mocno ją windują.

Swoją przygodę z Drizztem zacząłem kilka lat temu za sprawą „Tysiąca Orków” , a następnie „Samotnego Drowa”. Niewiele z tego pamiętam, poza tym, że podobało mi się – ale to zbyt mało, by móc powiedzieć, że znam najmłodszego syna z Domu Do’Urden.
Dlatego też postanowiłem, że poznam na nowo tego niesamowitego Drowa, najlepiej zaczynając od początku.
Przechodząc do „Ojczyzny”...