"...Chwila, w której to było, i treść, która ją wypełnia - rzeczy, światła, cienie, kontury, dźwięki. Ruchy - nieznaczne przesunięcia rąk, przechylenia głowy, mrugnięcia powiek, uśmiechy. Wszystkie te drobne zjawiska, mimo swojej różnorodności i zmienności - są jednak z sobą mocno zespolone, tworzą rzeczywistość, która jest skupiona w tym jednym, jedynym miejscu świata i wyraźnie od reszty świata odgraniczona, a moje myśli i uczucia są właśnie z nią tylko związane. Ach - jeszcze powietrze, które otacza to miejsce, drga, iskrzy, pachnie. Czy to jest to, co nazywamy tylko wspomnieniami?..."

"...Pięknieje, potem znów trochę brzydnie, młodnieje i starzeje się, raz jest jakby bardziej sobą, niż w istocie nią jest, potem znów przypomina kogoś innego, kogoś nieznajomego, jakąś kobietę, której nigdy nie widziałem. Ta zmienność a jednocześnie tożsamość - jest właśnie życiem. Daje poczucie naszego istnienia i wieczności naszych uczuć. Ale budzi także mój niepokój, bo każda najmniejsza nawet zmiana może przecież zapoczątkować coś, co spowoduje jakieś drobne, zrazu prawie niedostrzegalne skrzywienie, potem przeinaczenia, wreszcie rozbicie, zburzenie, zniszczenie wszystkiego. Na razie obraz trwa, widzę wszystko bardzo wyraźnie: kształty mają ostre zarysy, kolory są czyste. Obraz nie jest płaski, ma głębię, rzeczy są graniaste lub obłe, ich powierzchnie są miękkie, gładkie lub szorstkie, chłodne lub ciepłe(...) Płyn, który potocznie nazywamy łzą, który czyścił moje oczy i uzdrowił wzrok, nie wydostaje się spod moich powiek, nie cieknie po policzkach. Nikt go nie widzi, gdyż spływa do wnętrza mojego ciała. Czuję go w przełyku i gardle...""

"...Przedmioty tymczasem starzeją się, pokrywają się kurzem, rdzą, matowieją, pękają, rozkładają się, z wolna umierają. Czasem ich śmierć polega na tym, że zachowują swój kształt i strukturę, ale umiera w nich dusza. Tracą sens swego istnienia, gdyż nie są już zdolne do odegrania żadnej roli..."

Mistrz krótkiej formy w kilku opowiadaniach zawarł bardzo refleksyjno - filozoficzną pigułkę własnych doświadczeń i obserwacji, podszytych dekadencją, zmierzchem, przemijaniem. Nieśpieszna, wyważona narracja, podskórnie nasycona ładunkiem wewnętrznego pulsowania.
Opowiadanie "Fizjologia" poświęcone jest zmarłej żonie autora - Marii Jaremiance, która zmarła w 1958 w wieku 50 lat. Subtelna i nieznacznie zarysowana postać Marii, pojawia się pomiędzy impulsami jako wspomnienie przy stoliczku z kawa i lampką wina. Okres wojny z ulicą Saarbrucken, rytmiczny odgłos podkutych butów niemieckich żołnierzy, toczące się koła armat, nadlatujące samoloty i Etiopia, w tle Maria wciąż uśmiecha się... Upływ czasu zniekształca powoli obraz.

"...Chwila, w której to było, i treść, która ją wypełnia - rzeczy, światła, cienie, kontury, dźwięki. Ruchy - nieznaczne przesunięcia rąk, przechylenia głowy, mrugnięcia powiek, uśmiechy. Wszystkie te drobne zjawiska, mimo swojej różnorodności i zmienności - są jednak z sobą mocno zespolone, tworzą rzeczywistość, która jest skupiona w tym jednym, jedynym miejscu świata i...