Całkiem przyjemny zbiór opowiadań grozy, aczkolwiek mimo wszystko nierówny. O tyle ciekawy, że Lovecraft pracował nad zawartymi w książce tekstami jako ghostwriter, biorąc za tę fatygę konkretne uposażenie i zrzekając się umieszczania swojego nazwiska w przypadku publikacji prac. Te bowiem firmowane były nazwiskiem zleceniodawczyni - Zealii Bishop. Dziś jednak o twórczości Zealii, autorki sporej liczby opowiadań romansowych, nikt już nie pamięta, za to moda na Lovecrafta sukcesywnie się rozrasta, dzięki czemu na okładce wydanej u nas książki krzyczy wypisane wołami nazwisko samotnika z Providence, podczas gdy nazwisko Zealii jest malutkie i upchnięte w kąciku. Cóż, znak czasów...

Zbiór otwiera najkrótszy, ale i najsłabszy tekst, "Klątwa Yiga", w podstawowym zrębie wyraźnie przypominający charakterem narracji prozę Ambrose'a Bierce'a. Jest dość klimatyczny, ale zbudowany według klasycznego już dla Lovecrafta schematu, wliczając w to wizytę w psychiatryku i wysłuchiwanie tajemniczych opowieści. Znacznie lepiej wygląda sprawa z tytułowym "Kopcem", inteligentnie splatającym tradycyjną opowieść grozy z lost race fiction. Zewnętrzny szkielet fabuły serwuje nawiedzone wzgórze, kryjące w swoim wnętrzu niewypowiedzianą grozę. Jego wypełnienie stanowi natomiast odcyfrowana ze znalezionego na powierzchni kopca pergaminu opowieść XVI-wiecznego Hiszpana, który - poprzez leżącą na pustkowiu jaskinię - dotarł do zaginionej, podziemnej cywilizacji, od tysiącleci pozbawionej styczności z powierzchnią. Opowiadanie bardzo ładnie buduje mitologię Cthulhu, wprowadzając na scenę informacje dotyczące położonych jeszcze niżej przynajmniej dwóch innych, znacznie starszych cywilizacji, ale jego celem jest nie tyle wywołanie u czytelnika dreszczu grozy, ile opisanie staczającego się w dekadencję, pokojowo nastawionego społeczeństwa, zamieszkującego zbudowane ze złota wieżowce.

Zbiór zamykają "Sploty Meduzy", najżwawsze z kompletu, cechujące się największą oryginalnością i potrafiące zadowalająco plastycznie oddać tragedię, jaka dotknęła dawną kolonialną posiadłość. Dodatkowym smaczkiem są bardzo zręcznie wplecione w narrację elementy z naszej „normalnej” historii.

Książka jest więc jak najbardziej warta uwagi, choć trzeba brać poprawkę na to, że nie każdemu proza Lovecrafta może przypaść do gustu, zwłaszcza że w "Kopcu" praktycznie nie ma co liczyć na dialogi i czytelnik zostaje postawiony przed zwartą ścianą narracyjnego tekstu.

I jedna uwaga - opublikowane w "Kopcu" teksty nie są niczym nowym na naszym rynku. Wszystkie trzy gościły już w zbiorach opowiadań wydawanych przez S.R. w latach 1997-2004. Jak ktoś więc czytał "Ukochanych zmarłych" i "Godzinę czwartą", to nie ma po co sięgać po "Kopiec"...

Całkiem przyjemny zbiór opowiadań grozy, aczkolwiek mimo wszystko nierówny. O tyle ciekawy, że Lovecraft pracował nad zawartymi w książce tekstami jako ghostwriter, biorąc za tę fatygę konkretne uposażenie i zrzekając się umieszczania swojego nazwiska w przypadku publikacji prac. Te bowiem firmowane były nazwiskiem zleceniodawczyni - Zealii Bishop. Dziś jednak o twórczości...