Rzemiosło bardzo rzetelne.
Nasza epoka ma to do siebie, że przemienia znane historie, dopisując im nowe znaczenia.
Wtórne, powiecie?
Nie wyrabiajmy o sobie aż tak marnego wyobrażenia. Że niby sto lat temu to oryginalnie było, a dziś same kopie, gorzej, bo kopie kopii? Znajdą się zawsze tacy nadzwyczaj życzliwi „przyjaciele”, którzy mając gęby pełne zapewnień o wielkich afektach, wklepią nas głębiej niż w muł. Po co im pomagać?
Po „Iliadzie” i „Odysei” trudno mówić o czymkolwiek nowym. Bo w tamtych dziełach już wszystko, i powieść podróżnicza, i wątek romansowy, i trauma żołnierza, i uwiedzenie, i wybujała ambicja. Nawet supergo, które niczym Atena za włosy chwyta. Naprawdę wszystko.
Podążając dalej tym tropem śmiało moglibyśmy powiedzieć, że każda nowa historia to tylko epigoństwo i nic więcej.
Może tak.
Może nie.
W każdym razie grunt, by to epigoństwo okazywało się pociągające.

Ćwiek sięga po motyw Piotrusia Pana. W trzecim tomie rozpoczyna snucie historii od Dzwoneczka na wakacjach. Wróżka staje się obiektem ulicznej napaści przy użyciu samochodu. W toku rozwoju akcji okaże się, że całkowicie nieprzypadkowym.

Powiem tak, czytało się dobrze, a jednak krzywiłem się, bo nie czuło się konfliktu. Zgrabne to, ale bez dramatyzmu. Jakieś przewidywalne. No, dziewczyna wprawdzie traci swe dotychczasowe życie, coś jej życzliwi wmawiają. Do przewidzenia, że ona zechce odzyskać to, co straciła, a łatwo nie będzie, czyli będzie krwawo.
Znaczy sztampa.

Zagęszczenie niecodziennymi bohaterami jak tłumek przed sklepem za komuny, kiedy towar mieli rzucić. Bohaterowie Ćwieka nawet jakoś zróżnicowani, czuć solidny warsztat Autora.
Ale to jakby za mało.

Lecz w połowie mniej więcej coś się zaczyna. Schematyczny rozwój wydarzeń zostaje złamany.
Wreszcie się dzieje.

Autor bardzo konsekwentnie rysuje postać Piotrusia Pana. To młodość i niewinność.
Ale nie ckliwość.
O nie.
Bezgrzeszność, bo ktoś, kto nie czyni rozróżnienia na dobro i zło, a ceni tylko zabawę, jest przecież niewinny.
Poprzez takie starcie rośnie równocześnie postać Dzwoneczka. Adwersarze stają się sobie równi. Niemal dwóch legendarnych rewolwerowców.
Fajne.

Więc całość przeczytałem bez poczucia, że czas zmarnowałem.
I polecę, bo rzetelne rzemiosło to nie byle co.

A ocena?
Powiem za co przyznaję gwiazdek dziewięć.
Za to gdy dzieło w sobie ma coś więcej. Takie niecodzienne spojrzenie, przez co książka frapuje, a pytania, jakie stawia, dotyczą nie tylko rozwoju fabuły.
Zaś dziesięć?
Kiedy wywołuje interpretacji bez liku. Kiedy zarazem wkurza i uwodzi. Kiedy palce zagryzam i tłumaczę bohaterom, by tego nie robili. Kiedy oderwać się nie mogę, a wszystko w środku wyje, zaś natłok myśli narzuca kolejne pytania.
Na które znajduję zaprzeczające sobie odpowiedzi.
I bardzo mi z tym dobrze.
Takie dzieło okazuje się jedyne w swoim rodzaju.
Takim przyznaję dziesięć gwiazdek.

Trzeci tom „Chłopców” Ćwieka to literatura zgrabna. Nawet bardzo. Budująca postaci. To cenne. Zaskakująca fabularnie, choć z rzadka bawi (niestety), a jednak zapewniająca satysfakcjonujące spędzenie czasu. Czyli wykonanie na wysokim poziomie. Widoczna fachowość, która żadnego Autora nie zawstydza.
I tyle.
Gwiazdek osiem.

Rzemiosło bardzo rzetelne.
Nasza epoka ma to do siebie, że przemienia znane historie, dopisując im nowe znaczenia.
Wtórne, powiecie?
Nie wyrabiajmy o sobie aż tak marnego wyobrażenia. Że niby sto lat temu to oryginalnie było, a dziś same kopie, gorzej, bo kopie kopii? Znajdą się zawsze tacy nadzwyczaj życzliwi „przyjaciele”, którzy mając gęby pełne zapewnień o wielkich...