Może najpierw zanudzę Was moją historią. Książkę w tamtym roku przeczytały dwie moje znajome. Skrytykowały ją kompletnie, mówiły, że jest beznadziejna, nie warto jej czytać.

Oczywiście postanowiłam sprawdzić. Pożyczyłam z biblioteki i tak sobie leżała na półce czekając na swoją kolej. Wczoraj, około 17, ledwo żywa, źle się czułam, byłam zmęczona przez sztuczne światło laptopa, przy którym spędziłam około 9 godzin, nie wiedziałam co ze sobą zrobić. Jedyne co mi się nasunęło, to oczywiście książki.

Za Harrego Pottera nawet się nie zabierałam, nie miałam nastroju. O Sadze o Ludziach Lodu nawet nie chciałam myśleć- zbyt skomplikowane, żebym mogła przy tym odpocząć. Mój wzrok przykuwał jednak Buszujący w Zbożu.

"Co mi szkodzi? Najwyżej odłożę i przeczytam kiedy indziej."- pomyślałam. Otworzyłam książkę... i się zakochałam.

Nie wiem dlaczego. Nie potrafię wyjaśnić. Są takie rzeczy, które lubimy za nic. Ot tak. Gdzieś w połowie pierwszej strony ja już wiedziałam, że to jest to, czego szukam.

Urzekła mnie narracja. Siedząc w nocy pod kocem, przy latarce, żeby nie obudzić domowników, z kubkiem kawy i kotem na kolanach, miałam wrażenie, że Holden jest przy mnie. Siedzi obok, patrzy na mnie i opowiada jak spędził te kilka dni. Nie szczędzi przy tym przemyśleń i retrospekcji. Holden był przy mnie przez te kilka godzin i wiem, że zostanie jeszcze na długo.

Pełna recenzja dostępna na:
http://domena-ksiazka.blogspot.com/2016/05/buszujacy-w-zbozu-jerome-david-salinger.html

Może najpierw zanudzę Was moją historią. Książkę w tamtym roku przeczytały dwie moje znajome. Skrytykowały ją kompletnie, mówiły, że jest beznadziejna, nie warto jej czytać.

Oczywiście postanowiłam sprawdzić. Pożyczyłam z biblioteki i tak sobie leżała na półce czekając na swoją kolej. Wczoraj, około 17, ledwo żywa, źle się czułam, byłam zmęczona przez sztuczne światło...