Joanna Bator w „Ciemno, prawie noc” kreuje świat przedstawiony, którego nadaremnie szukalibyśmy w otaczającej nas rzeczywistości. Przede wszystkim dlatego, że jest to struktura mocno eklektyczna, a więc stanowiąca całość złożoną z zupełnie nie pasujących do siebie elementów. Dzięki temu powieść czyta się z zaciekawieniem, z niecierpliwością oczekując na to, co będzie dalej. Trudno bowiem spodziewać się tu czegokolwiek. Autorka umiejętnie kieruje akcją, niespodziewanie wprowadza nowe postaci, zmienia oblicze i postawy tych, których już poznaliśmy i dość nagle wprowadza komponenty uzupełniające fabułę, nadając jej tym samym sens i logikę. Atutem w tym przypadku jest z pewnością również fakt, że Bator doskonale prowadzi dialog przeszłości z teraźniejszością, jako że wątki zaczerpnięte z historii swoich bohaterów znakomicie odzwierciedla w kontekście wydarzeń aktualnych, powodując, że jedne bez drugich tracą swoje fundamentalne znaczenie. Obydwa te ujęcia, co również przemawia na korzyść powieści, są jednak na tyle treściowo samodzielne i autonomiczne, że bez przeszkód mogłyby stanowić osobne, co najmniej, opowiadania.
Akcja książki rozgrywa się w Wałbrzychu. Główna bohaterka, Alicja Tabor, dziennikarka, przyjeżdża do tego miasta, aby skompletować materiały do napisania reportażu, dla znaczącego pisma warszawskiego, na temat zaginionych, w dość tajemniczych okolicznościach, dzieci. Natrafia w związku z tym na wiele przeszkód, bo jak się okazuje, znajdują się tacy, którym zależy, aby prawda nie ujrzała światła dziennego. Dla Alicji przyjazd do Wałbrzycha staje się ponadto swoistego rodzaju podróżą sentymentalną. Okazuje się bowiem, że kobieta pochodzi z tego miasta. Po maturze jednak wyjechała na studia do stolicy i nie wróciła już na Dolny Śląsk. Wspomnienia, jakie budzą się w jej pamięci, powodują że bohaterka odkrywa siebie na nowo, zaczyna dostrzegać w sobie nie poznane dotąd warstwy własnej osobowości. Przede wszystkim jednak raz jeszcze przeżywa swoje dzieciństwo, powraca do rozmów z ukochaną siostrą i próbuje zrozumieć fascynacje swojego ojca. Poznaje też okrutną tajemnicę odnoszącą się do życia jej matki. To zaś, że Alicja Tabor sama ze sobą powraca do odległej przeszłości nie pozostaje bez związku z niewyjaśnionym zaginięciem trójki wałbrzyskich dzieci. Wręcz przeciwnie, stanowi dla niej pomoc w rozwiązaniu tej enigmatycznej zagadki.
Joanna Bator w „Ciemno, prawie noc” opowiada klasyczną historię o walce dobra ze złem. Ta klasyka odchodzi jednak od swoich podstawowych założeń. Autorka daje bowiem zupełnie nowe patrzenie na otaczający każdego człowieka świat. Oprócz tego, co rzeczywiste, spotykamy się tu także z tym, co wymyka się poznaniu zmysłowemu. I to jest właśnie ten eklektyczny konglomerat. Objawia się on na dwa sposoby. Poprzez unifikację interpersonalną. W powieści pojawiają się postaci, żeby tak powiedzieć, normalne, jak Alicja, Martin czy chociażby Albert Kukułka, ale także wyjęte ze świata wyobrażonego: Kotojady, kociary, księżna Daisy. I po drugie - za pomocą metodycznego, acz subtelnego synkretyzmu gatunków. Pojawiają się tu bowiem motywy obyczajowe, dramatyczne, gotyckie, sensacyjne, sportowe, erotyczne, nawet korespondujące z patologią i medycyną. Co najważniejsze zaś, wszystkie mają swoje usprawiedliwione miejsce.

Joanna Bator w „Ciemno, prawie noc” kreuje świat przedstawiony, którego nadaremnie szukalibyśmy w otaczającej nas rzeczywistości. Przede wszystkim dlatego, że jest to struktura mocno eklektyczna, a więc stanowiąca całość złożoną z zupełnie nie pasujących do siebie elementów. Dzięki temu powieść czyta się z zaciekawieniem, z niecierpliwością oczekując na to, co będzie dalej....