"Dziecko Śniegu" to książka, którą chciałam przeczytać jakiś czas temu. Pamiętam, że po wielu recenzjach byłam nią bardzo zainteresowana. Mijał czas, ja o książce zapomniałam. Na szczęście w końcu mogłam ją poznać i bardzo żałuję, że zwlekałam tak długo.

Mroźna, magiczna okładka sugeruje klimatyczną opowieść. I właśnie taką dostałam. Bardzo specyficzną, ale przede wszystkim piękną. Piękną baśń na współczesne czasy. Baśń, z której kart płyną niezwykle prawdziwe słowa.

Alaska. Jack i Mabel cały swoje życie pragnęli mieć dziecko, które mogliby kochać. Niestety los im tego nie dał. Na prośbę Mabel przyjechali na Alaskę, by zacząć życie we dwoje. Zimy są srogie, tą ledwo przeżyli. Zdani sami na siebie w końcu decydują się na zapoznanie z sąsiadami. Mabel zyskuje wierną przyjaciółkę. Pewnej ciężkiej nocy, Mabel wychodzi na zewnątrz i zaczyna rzucać się śnieżkami z mężem. Lepią śniegową dziewczynkę... Czują się beztrosko, wszystko wydaje się im takie piękne, troski i obecne poważne problemy gdzieś odeszły na tę jedną noc. Oni po powrocie do ciepłego domu spędzają w łóżku kochając się, jak dawniej. Aż pewnego dnia... oboje widzą tajemniczego przybysza - małą dziewczynkę. Skąd się wzięła? Dlaczego do nich przychodzi? Dlaczego zabiera Jacka do lasu? Czy Mabel zyska wreszcie dziecko? Czy tylko oni ją widzą, czy inni też? Dlaczego sama błąka się po lesie?



Te i jeszcze wiele pytań towarzyszyło mi podczas czytania tej książki. Dla jednych może się ona wydawać zbyt magiczna, zbyt... nierealna. Ja jednak myślę, że potrzeba nam odrobiny takiej naiwnej wiary, że ta historia mogła się wydarzyć, bo czemu nie? Cuda się zdarzają, potrzeba do tego właśnie tylko trochę wiary.

Kreacja bohaterów, jak i zimnej Alaski bardzo mi się spodobała. Fascynują mnie takie obszary, które są odcięte od świata dwudziestego pierwszego wieku, gdzie nie ma Internetu, telefonów, gdzie ludzie żyją z dnia na dzień walcząc o przetrwanie. Mabel i Jacka pokochałam od pierwszych stron, do małej dziewczynki musiałam się przekonać, a kiedy już zapadła w moim sercu... rozczarowałam się i poczułam ukłucie żalu, gdy zamknęłam książkę. Eowyn Ivey udowodniła, że nasza przynależność determinuje zachowanie i nigdy nie wyprzemy się prawdziwej natury. Prędzej czy później w końcu trafimy do miejsca, które naprawdę jest naszym domem, nawet jeśli będziemy musieli opuścić ukochane osoby.



Książka mną zawładnęła. Przynosi wiele refleksji. Podczas jej czytania żałowałam, że nie czytam jej w czasie zimy, gdzie za oknem stoi bałwan, z nieba prószy śnieg, dookoła biel, mróz... To właśnie idealna powieść na taką porę roku - rozgrzewa serce i duszę, wlewa w czytelnika uczucie miłości i zmusza go do zaprzestania analizowania każdego wydarzenia. Aby tę książkę zrozumieć należy pozwolić jej płynąć...

"Dziecko Śniegu" to książka, którą chciałam przeczytać jakiś czas temu. Pamiętam, że po wielu recenzjach byłam nią bardzo zainteresowana. Mijał czas, ja o książce zapomniałam. Na szczęście w końcu mogłam ją poznać i bardzo żałuję, że zwlekałam tak długo.

Mroźna, magiczna okładka sugeruje klimatyczną opowieść. I właśnie taką dostałam. Bardzo specyficzną, ale przede...