Uwielbiam opowiadania. Dochodzę do tego wniosku już po raz drugi. Forma krótka, zwięzła i wyjątkowo dosadna. Lubię literaturę dosadną, to kolejny wniosek. Już czytając Zbieracza grzechów Krystyny Śmigielskiej nabrałam przekonania, że ta forma przekazu jest bardzo treściwa i zbiera najdrobniejsze, acz nie mające najmniejszego znaczenia szczegóły, które składają się na zagmatwany świat nas otaczający. Ba, powiem więcej kreuje świat zagmatwanej ludzkiej psychiki. Ian McEwan stworzył coś, co skupiło potężną dawkę człowieczeństwa, ale w tej skrajnej odsłonie. W zbiorze opowiadań Pierwsza miłość, ostatnie posługi, opisuje bardzo odważnie tematy, które na co dzień skrzętnie pomijamy w rozmowach, ukrywamy w szczelnie zamkniętych sypialniach, by świat nie odkrył naszych tajemnic, perwersji, czy zbrodni. W sposób bardzo śmiały opisuje człowieka, jego chęć odkrywania, poznawania zarówno siebie, swojego ciała, jak i pragnienie doznawania czegoś głębszego, zakazanego.
Bez żadnych ubarwień przedstawia zbrodnię, związek kazirodczy, czy gwałt. A może tylko uchyla drzwi do wyobraźni, która przesłonięta grubą teatralną zasłoną moralności, skrywa gdzieś w swoich czeluściach pragnienia poznania tak skrajnych uniesień?
Jeśli macie ochotę zmierzyć się z opowiadaniami i dostarczyć sobie skrajnych i mocnych wrażeń, ta pozycja będzie idealnym narzędziem. Polecam!

Uwielbiam opowiadania. Dochodzę do tego wniosku już po raz drugi. Forma krótka, zwięzła i wyjątkowo dosadna. Lubię literaturę dosadną, to kolejny wniosek. Już czytając Zbieracza grzechów Krystyny Śmigielskiej nabrałam przekonania, że ta forma przekazu jest bardzo treściwa i zbiera najdrobniejsze, acz nie mające najmniejszego znaczenia szczegóły, które składają się na...