Ogromne rozczarowanie - tylko tak mogę podsumować "Wojowników Nocy". Zaczęło się naprawdę ciekawie, a potem cała historia jakoś tak autorowi przez palce przeciekła.

Motyw odwiecznej walki dobra ze złem został przeniesiony do snu: diabeł ma największą moc w sennych marzeniach, ba, może nawet zapładniać kobiety w ich snach, a one potem w realnym świecie rodzą diabelskie pomioty. Do walki z siłami zła stają Wojownicy Nocy. Bla, bla, bla. Dobro wygrywa.

Niby proces dojrzewania bohaterów do roli Wojowników Nocy był ciekawie opisany - każdego z nich męczą jakieś demony, nad którymi trzeba zapanować. Nie powiem, świetnie przedstawiony jest alkoholik i jego przywiązanie do picia. Generalnie chyba postać Kasyx'a/Henry'ego, jego zmaganie się z samym sobą, pokonywanie nałogu, jego wątpliwości i odnajdywanie wiary są najmocniejszą stroną książki. Całkiem intrygująca jest mitologia Yaomauitla. No i podobał mi się epizod z samotną żoną swojego męża z przedmieścia - myślę, że Masterton świetnie uchwycił tą specyficzną mentalność. I to tyle jeśli chodzi o pozytywne aspekty książki.

Ciekawa jestem, czy pisarzowi tak opornie szło pisanie tej powieści jak mi czytanie jej. Niby całość ma ręce i nogi, ale czegoś w tym brakuje. W dodatku ci wspaniali Wojownicy Nocy są momentami tak bardzo infantylni...i nudni. Najbardziej powalił mnie opis ich "zbroi" - na paradach techno zginęliby w tłumie ;)

Nie podejrzewałam, że akurat ten pisarz będzie w stanie mnie znudzić. Jedno mu się w tej powieści udało: myślałam, że po Grassie nikt już nie będzie w stanie bardziej obrzydzić mi węgorzy - Masterton dokonał tego już na pierwszych stronach swojej książki.

Ogromne rozczarowanie - tylko tak mogę podsumować "Wojowników Nocy". Zaczęło się naprawdę ciekawie, a potem cała historia jakoś tak autorowi przez palce przeciekła.

Motyw odwiecznej walki dobra ze złem został przeniesiony do snu: diabeł ma największą moc w sennych marzeniach, ba, może nawet zapładniać kobiety w ich snach, a one potem w realnym świecie rodzą diabelskie...