Ech, gdyby autorka poświęciła choćby małą część energii, z którą wymyślała kolejne metafory, analogie i wydumane porównania jakich pełno na każdej stronie książki, na zastanowienie się nad fabułą i tym, co właściwie che powiedzieć swoją historią, może powstałaby niezła książka.
A tak, przeważa wrażenie sztuczności. Przerysowany, wulgarny obraz dwóch dni i wieczorów z życia trzydziestoletniej alkoholiczki i narkomanki, Tamary Mortus jest tak naszpikowany nieustannymi popisami językowymi, jakby bohaterka nie robiła w życiu poza piciem nic innego, tylko w myślach cały czas szukała zabawno-wulgarnych porównań i przenośni. Pod tym barokowym bogactwem opisów postaci i miejsc niestety kryje się zupełnie nijaka, pozbawiona znaczeń i psychologicznej wiarygodności historia, która nie wciąga i nie pobudza myślenia. Nie jest to ani świetna językowo wiwisekcja stanu umysłu alkoholika (Pilch), ani efektowna historia sensacyjna zanurzona w brudnym świecie nocnej Warszawy (Żulczyk), ani gorzki nihilizm którego zewnętrznym wyrazem jest picie (Bukowski). To dosyć pretensjonalna i wysilona próba napisania książki szokującej naturalizmem, której paradoksalnie największą wadą jest fałsz.
Ale, by nie kończyć tak negatywnie: Patrycja Pustkowiak zdradza w tym debiucie spore ambicje. Może kolejna książka będzie lepsza?

Ech, gdyby autorka poświęciła choćby małą część energii, z którą wymyślała kolejne metafory, analogie i wydumane porównania jakich pełno na każdej stronie książki, na zastanowienie się nad fabułą i tym, co właściwie che powiedzieć swoją historią, może powstałaby niezła książka.
A tak, przeważa wrażenie sztuczności. Przerysowany, wulgarny obraz dwóch dni i wieczorów z życia...