48 tygodni z życia Nataszy minęło a mnie minęło jak jeden wieczór 😉. Debiutancka powieść Pani Magdaleny jest bowiem utrzymana w podobnym klimacie jak późniejsze utwory. Zadbałam więc o to, aby nie pojawiły się jakieś „przeszkadzacze/rozpraszacze”).
Natasza budzi sympatię – rozważna, zdystansowana, potrafiąca adekwatnie oceniać sytuacje zewnętrzne. Jednocześnie nieco roztrzepana i tak naturalnie nieobiektywna, czasem zagubiona w sytuacjach dotyczących jej samej i najbliższych osób. Choć - ze względu na różnicę wieku – niektóre jej problemy wywoływały u mnie pobłażliwy uśmiech, to i tak miło spędziłam czas. Magłosia zaczarowała mnie swoją dziecięcą filozofią życia, zgodnie z którą wszystko jest białe albo czarne, bez odcieni szarości. A jej praktycyzm… Można podziwiać…
Jak zwykle w opisie codzienności bohaterki Autorka zamieściła wiele trafnych uwag, spostrzeżeń, jakże mi bliskich. Przykład może stanowić opis istoty świątecznych spotkań w gronie rodziny: „Tego wieczoru powietrze przesycał zapach choinki, miłości i wybaczenia. I w tej chwili dotarł do mnie sens ukryty w zwrocie >>magia świąt<<. Bo ten wieczór rzeczywiście był magiczny. Zaczarowany tym, co najlepsze w nas, a co na co dzień pozostawało w cieniu zwykłych spraw. Zaczarowany dobrocią”. I kolejne jakże trafne spostrzeżenie: „ wszystko, co się w naszym życiu dzieje, jest przygotowaniem do tego, co ma nastąpić”.

48 tygodni z życia Nataszy minęło a mnie minęło jak jeden wieczór 😉. Debiutancka powieść Pani Magdaleny jest bowiem utrzymana w podobnym klimacie jak późniejsze utwory. Zadbałam więc o to, aby nie pojawiły się jakieś „przeszkadzacze/rozpraszacze”).
Natasza budzi sympatię – rozważna, zdystansowana, potrafiąca adekwatnie oceniać sytuacje zewnętrzne. Jednocześnie nieco...