8,5 GWIAZDKI

Drugi tom liczącego dziesięć albumów cyklu o Aymarze de Bois-Maury średniowiecznym rycerzu bez ziemi próbującym odzyskać ojcowiznę. Hermann, jeden z weteranów komiksu europejskiego pokazuje w nim jak powinno się rysować i pisać historyczne opowieści obrazkowe.

Główny bohater rozgrywającej się w XII wieku fabuły jako dziecko został ograbiony z dziedzictwa i wygnany z rodowych włości.

Mistrz kopii i miecza, wspierany przez wiernego giermka Oliwiera (typ Sama Gamgee z „Władcy pierścieni”) tuła się po Europie, a w kolejnych tomach także Bliskim Wschodzie (opanowanym przez krzyżowców),trochę jak japoński ronin, usiłując zebrać fundusze niezbędne do wystawienia armii zdolnej odbić ojcowiznę.

Aymar z jednej strony zdaje się skłaniać ku rycerskim ideałom. Ceni swój honor, jest odważny, wrażliwy na ludzką krzywdę i staje w obronie słabszych, a w dodatku nie hołduje bezsensownej przemocy. Z drugiej jednak nie stosuje ich z ortodoksyjną bezwzględnością. Korzysta na przykład z wdzięków napotkanej przypadkowo niewiasty, gdy ta go do tego wyraźnie zachęca. Zdarza mu się brać udział w moralnie wzniosłych, ale również dobrze płatnych przedsięwzięciach.

CZYTAJ WIĘCEJ:

https://www.kanonkomiksu.net.pl/wieze-bois-maury-tom-2-heloiza-de-montgri-hermann-klasyka/

8,5 GWIAZDKI

Drugi tom liczącego dziesięć albumów cyklu o Aymarze de Bois-Maury średniowiecznym rycerzu bez ziemi próbującym odzyskać ojcowiznę. Hermann, jeden z weteranów komiksu europejskiego pokazuje w nim jak powinno się rysować i pisać historyczne opowieści obrazkowe.

Główny bohater rozgrywającej się w XII wieku fabuły jako dziecko został ograbiony z dziedzictwa i...

Drugi tom nie zwiększa poziomu serii. Niechlujna w dalszym ciągu rażąca oczy kreska. Ani fabuła mnie nie porwała ani specjalnie bohaterowie nie podeszli. Zobaczę co będzie dalej ale raczej z obowiązki niż ciekawości.

Drugi tom nie zwiększa poziomu serii. Niechlujna w dalszym ciągu rażąca oczy kreska. Ani fabuła mnie nie porwała ani specjalnie bohaterowie nie podeszli. Zobaczę co będzie dalej ale raczej z obowiązki niż ciekawości.

Huppen poszedł za ciosem no i cóż... knockout!
Fabuła i jakość rysunków jeszcze lepsze niż w pierwszej części.
Ale przede wszystkim kolorystyka, która tutaj dopiero powoduje, że z ogromną przyjemnością zagłębiłem się w fascynujący świat średniowieczny.
Koniecznie...

Huppen poszedł za ciosem no i cóż... knockout!
Fabuła i jakość rysunków jeszcze lepsze niż w pierwszej części.
Ale przede wszystkim kolorystyka, która tutaj dopiero powoduje, że z ogromną przyjemnością zagłębiłem się w fascynujący świat średniowieczny.
Koniecznie...

Historia staje się coraz bardziej wciągająca, mroki średniowiecza toną w błocie i brudzie, krew się leje, a zamczyska upadają. W porównaniu do pierwszego tomu widać znaczną poprawę jakości rysunków. Dodatkowo niebywałą przyjemność sprawiało mi analizowanie kolorystyki plansz- dzięki rożnym odcieniom, wiemy kiedy jest zimno, kiedy nadchodzi wiosna, a kiedy czujemy ciepło ogniska. Poza tym to świetna opowieść!
P.S. cieszę się, że nabyłam od razu 5 tomów;-) oczekiwanie na kolejne będzie krótsze.

Historia staje się coraz bardziej wciągająca, mroki średniowiecza toną w błocie i brudzie, krew się leje, a zamczyska upadają. W porównaniu do pierwszego tomu widać znaczną poprawę jakości rysunków. Dodatkowo niebywałą przyjemność sprawiało mi analizowanie kolorystyki plansz- dzięki rożnym odcieniom, wiemy kiedy jest zimno, kiedy nadchodzi wiosna, a kiedy czujemy ciepło...

Po przeczytaniu pierwszego tomu z cyklu Wieże Bois-Maury, który publikowany jest od września u.r. przez Wydawnictwo Komiksowe, byłem może nie rozczarowany, ale zawiedziony. Szumne zapowiedzi oficyny, że będziemy mieli do czynienia z arcydziełem, spowodowały, że spodziewałem się nie wiadomo jakich „fajerwerków”...
Miesiąc później przeczytałem album Heloiza de Montgri i mnie olśniło: siłą tej serii jest klasyczna robota wykonana przez rysownika i scenarzystę Hermanna Huppena oraz kolorystę, którym w wypadku Heloizy… był Fraymond, czyli Raymond Fernandez.
Głównymi bohaterami serii są: błędny rycerz Aymar de Bois-Maury, który nie posiada swego zamku, a ziemie jego przodków zostały zajęte (podbite?) przez obcych oraz jego wierny giermek Oliwier. Scenerią ich tułaczki jest średniowieczna Francja. Rycerska saga Hermanna stara się przybliżyć czytelnikowi „mroki” średniowiecza. Z wielką dbałością o szczegóły zostały oddane zarówno zamki, jak i podgrodzia, pola, stroje, broń, narzędzia i przedmioty codziennego użytku, ale również obyczaje, gesty, etykieta dworska czy sposób wysławiania się postaci. Mediewiści dopatrzyliby się pewnie wielu uchybień i nieścisłości, ale dla mnie rzeczywistość stworzona przez scenarzystę jest spójna, a zarazem atrakcyjna.

- - -
całość można przeczytać tu:
http://dybuk.wordpress.com/2014/01/27/wieze-bois-maury-2-heloiza-de-montgri/

Po przeczytaniu pierwszego tomu z cyklu Wieże Bois-Maury, który publikowany jest od września u.r. przez Wydawnictwo Komiksowe, byłem może nie rozczarowany, ale zawiedziony. Szumne zapowiedzi oficyny, że będziemy mieli do czynienia z arcydziełem, spowodowały, że spodziewałem się nie wiadomo jakich „fajerwerków”...
Miesiąc później przeczytałem album Heloiza de Montgri i mnie...

Drugi tom dwie klasy wyżej. Już na pierwszej stronie dostajemy planszę o kolorach lepszych, niż wszystkie plansze z pierwszego tomu razem wzięte. Rysunki też poszły dwie klasy w górę. Że o mrocznej historii, ciekawszych postaciach, niż w jedynce nie wspomnę. W końcu mamy ciemność średniowiecza, a nie niby mroczną historię, ale w barwach kolorowanki, jak w jedynce. Ogromny skok jakościowy z porównaniu z Babette.

Drugi tom dwie klasy wyżej. Już na pierwszej stronie dostajemy planszę o kolorach lepszych, niż wszystkie plansze z pierwszego tomu razem wzięte. Rysunki też poszły dwie klasy w górę. Że o mrocznej historii, ciekawszych postaciach, niż w jedynce nie wspomnę. W końcu mamy ciemność średniowiecza, a nie niby mroczną historię, ale w barwach kolorowanki, jak w jedynce. Ogromny...

Drugi tom znacznie słabszy od poprzedniego. Fabuła i akcja mało ciekawa, a najciekawsza scena nie ujawnia zbyt wielu detali, if you know what i mean. :D Ogólnie odpuszczam sobie serię po drugim tomie i idę czytać co innego.

Drugi tom znacznie słabszy od poprzedniego. Fabuła i akcja mało ciekawa, a najciekawsza scena nie ujawnia zbyt wielu detali, if you know what i mean. :D Ogólnie odpuszczam sobie serię po drugim tomie i idę czytać co innego.