„Gniew Króla” to ostatni z trzech tomów „Trylogii Valisarów” autorstwa Australijki Fiony McIntosh. W dwóch poprzednich tomach napięcie nieustannie rosło. Teraz na ziemiach Koalicji dochodzi do rozstrzygającego starcia. Pamiętajcie, że recenzja dotyczy trzeciego tomu i znajdują się w niej spoilery dotyczące wcześniejszych.

Loethar okazał się Valisarem. Wygląda więc, że o tron walczy czterech przedstawicieli rodu Valisarów: szalony Piven, zdeterminowany Leonel, Loethar, którego wszyscy uważali za barbarzyńcę oraz tajemnicza Valisarska księżniczka, która zostaje magicznie sprowadzona na ziemie Koalicji. W tej sytuacji wielu zwykłych ludzi będzie musiało opowiedzieć się po którejś ze stron. Dojdzie do licznych zdrad, sojuszy, a także niespodziewanych przyjaźni.

Ostatni tom zaczyna się tam, gdzie zakończył się drugi. Przeszło sześćset stron powieści wypakowane jest szczelnie akcją sprawiając, że staje się ona godnym zwieńczeniem bardzo dobrej trylogii. Jej podstawowy atut jest taki sam jak wcześniejszych części: niespodziewane zwroty akcji. Ci pozytywni bohaterowie pokazują swoją mroczną stronę, a antagoniści okazuje się nie do końca zepsuci.

Większość akcji kręci się wokół polowania Valisarów na patronów. Patron to człowiek obdarzony niezwykłą mocą. Jeśli Valisar skonsumuje patrona, ten staje mu się bezwolnie oddany, a jego magia sprawi, że ten, kto go skrępował, staje się w praktyce niezwyciężony. Okrutna natura rytuału skrępowania sprawia, że wielu zwykłych ludzi staje w obliczu trudnych dylematów moralnych. Jednocześnie magia, jedynie zaznaczona w dwóch poprzednich tomach, wychodzi tu na pierwszy plan.

Bohaterowie są ogromnym atutem serii. Ci główni to ludzie z krwi i kości, niektórzy sympatyczni, inni antypatyczni, ale wszyscy mają swoje niepowtarzalne charaktery i motywację, która popycha ich do działań. Nawet ci z drugiego i trzeciego planu mają jakiś wyraźny rys, który odcina ich o pozostałej masy postaci zaludniającej karty trylogii.

Książkę czyta się znakomicie i zapewne na pochwały zasługują tu zarówno autorka, jak i tłumaczka. Sprawny stylistycznie warsztat sprawia, że lektura jest płynna, nie ma przestojów, dłużyzn czy niejasności przekazu. Wręcz przeciwnie, czytelnik łyka strona za stroną, a akcja zmierza dynamicznie do punktu kulminacyjnego. Jedyne co można zarzucić autorce to fakt, że ostateczne starcie Valisarów okazuje się wydarzeniem stosunkowo krótkim, biorąc pod uwagę około tysiąca stron, które przygotowywały czytelnika na ten moment.

"Gniew Króla" to godne zwieńczenie bardzo dobrej trylogii. Nie jest to może nowa jakość w historii fantastyki, ale na pewno rzemiosło pisarskie na wysokim poziomie.

Krzysztof Krzemień