Idąc, trzymaliśmy się za ręce. Kiedy znaleźliśmy się na wysokiej skarpie, skąd widać było ogromną, srebrzystą taflę jeziora, Janusz odezwał się cicho: - Tu spotkaliśmy się pamiętasz? Po chwili schodziliśmy już po piaszczystej skarpie w dół, żeby jak najszybciej znaleźć się na przystani. Usiedliśmy na deskach, opuściwszy nogi nad wodę i patrzyliśmy w dal. Janusz objął mnie. Czuliśmy się ze sobą dobrze, byliśmy szczęśliwi. Daleko od nas, gdzieś na horyzoncie pływały żaglówki. Nieopodal w gęstwinie trzcin, sitowia i tataraku odezwała się dzika kaczka, mieszkanka jeziornych szuwarów, a nasza dobra znajoma. Przepływający bardzo blisko perkoz nagle zniknął pod wodą, żeby za chwilę wypłynąć sto metrów dalej. Zaszumiał tatarak. Świecące coraz mocniej słońce odbijało się w wodzie. Nic nie mówiliśmy. Siedzieliśmy na deskach pomostu przytuleni, zasłuchani w siebie, w bicie własnych serc, zafascynowani sobą, dotykiem, spełnieniem. - Ułożyłam dla ciebie wiersz. Chcesz posłuchać? - zapytałam po chwili nieśmiało. - Proszę - szepnął ledwie dosłyszalnie. Patrząc na jezioro mówiłam: Stałam dzisiaj na skarpie I widziałam słońce Wtopione w jezioro. Srebrzysta tafla mieniła się Blaskiem światła. Moja dusza i ciało Promieniowały szczęściem. Przytuliłam się do drzewa I zamknęłam oczy. Marząc, że to ty mnie obejmujesz. Gorący płomień Wypełnił serce I na chwilę przestałam istnieć... Kiedy skończyłam,mój mężczyzna przygarnął mnie czule i powiedział: - Ile ktoś tam na górze dał nam tego letniego słońca? I na jak długo? Nie wiemy. Ale dzisiaj go mamy, i tę srebrzystą wodę, i szumiący tatarak, i siebie. Zawsze będę niebiosom za ciebie dziękował. Aż do końca swoich dni. - A wiesz, jaki tytuł ma ten wierszyk? - zapytałam. - "Marzenie".

Idąc, trzymaliśmy się za ręce. Kiedy znaleźliśmy się na wysokiej skarpie, skąd widać było ogromną, srebrzystą taflę jeziora, Janusz odezwał ...

Podeszłam do niego bliżej i wyjęłam zza pleców herbacianą różę. -Dużo szczęścia Januszku. Wspięłam się na palce i nieoczekiwanie pocałowałam go w policzek. - Dziękuję, miła. - Przytknął kwiat do twarzy, mówiąc prawie szeptem: - Chciałbym żeby ta chwila, ty, ta róża, która tak cudownie pachnie, to lato, jezioro, nie wiem, co jeszcze mówiąc to, rozejrzał się wokół - może ten las i nurkujące perkozy, żeby to wszystko trwało jak najdłużej, ponieważ czuję się tu, z tobą, szczęśliwy. Bądź pewna, że zachowam to w pamięci. Przytulił mnie i czule pocałował. - Czemu nic nie mówisz? - spytał, patrząc mi w oczy. - Nie chcę nic mówić, cieszę się chwilą. Boję się odezwać, żeby nie zbudzić zła. - Żeby nie zbudzić licha, bo licho nie śpi! - śmiał się radośnie. - Pal diabli licho! Jak zechcemy, to damy mu radę! Zgadzasz się ze mną?! zapytał, pomagając wejść z pomostu na ścieżkę. - Tak - odpowiedziałam. - Powiedz to głośniej, żebym to dobrze usłyszał. - Tak - powtórzyłam głośniej, śmiejąc się coraz bardziej. - Kochana moja - mówił wzruszonym głosem, obejmując mnie i przytulając. Czy to znaczy, że zgodziłaś się być ze mną? Ani ty, ani ja nie będziemy już samotnikami? Milczałam zaskoczona, że te słowa padły. Trzymając się za ręce, szliśmy ścieżką prowadzącą na cypel. W oddali, na srebrzystej, lśniącej od słońca tafli jeziora widać było białe żaglowce"....

Podeszłam do niego bliżej i wyjęłam zza pleców herbacianą różę. -Dużo szczęścia Januszku. Wspięłam się na palce i nieoczekiwanie pocałowałam...

Samochód pędził szosą między polami rzepaku i łanami jeszcze zielonego, niedojrzałego zboża. Nagle zwolniłam, chciałam poczuć i wchłonąć swojski zapach zbóż, ziół i kwiatów. Otworzyłam okno, jechałam teraz bardzo wolno. Siedzący obok mnie Marcin, nie zrozumiał o co mi chodzi. Budząc się z drzemki zapytał: Co to? Czemu zwolniłaś mamuś? Coś szepnęłam, dając mu do zrozumienia, żeby się nie przejmował, ale w końcu z entuzjazmem zawołałam: - Dojeżdżamy do Kosarzyna synku...! - Aha mruknął poprawiając się na fotelu. Skręcając szosą pod górkę, minęliśmy żółte, pachnące pola i znaleźliśmy się w środku sosnowego lasu. Wysokie drzewa stanowiły ciemny gąszcz. Mimowolnie ogarnęłam je wzrokiem, jakbym witała się z kimś dla mnie bardzo bliskim, a dawno niewidzianym. Poczułam nagły przypływ ciepłej,spokojnej melancholii i bezpieczeństwa. Byłam u siebie, w drogich dla mnie miejscach. Kiedy minęliśmy las, przed nami otworzył się widok na rozległą dolinę, w której ujrzeliśmy wioskę. Wjeżdżaliśmy do Kosarzyna"....

Samochód pędził szosą między polami rzepaku i łanami jeszcze zielonego, niedojrzałego zboża. Nagle zwolniłam, chciałam poczuć i wchłonąć sw...