"Alicja w krainie czarów" niegdyś należała do moich ulubionych bajek, mocno poruszała moją wyobraźnią i sprawiała, że byłam jeszcze bardziej ciekawa wszystkiego. Zazdrościłam Alicji tych niezwykłych przygód i niesamowitych znajomości. A ponieważ i tematyka zombi jest dla mnie chlebem powszednim, spodziewałam się, że oparta na tych dwóch historiach powieść będzie epicka.

I choć oba światy przez siebie przenikają, bo elementów z "Alicji..." nie mogę omawianej książce odmówić, to motyw zombi był z początku odrobinę szokujący. Okazało się bowiem, że wcale nie trafiłam w wir apokalipsy, a pożądające mózgów istoty są w tejże "Alicji..." złymi duchami, którym zależy tylko na pożeraniu energetycznych ludzkich dusz. Nie każdy człowiek może je dostrzec, a wybrańcy mają z nimi walczyć i je unicestwiać... Brzmi całkiem oryginalnie, ale obstaję przy klasycznej wizji zombi i wolałabym, aby te potwory były po prostu demonami.

A tytułowa Alicja to skromna blondynka, która w tragicznym wypadku samochodowym straciła całą swoją rodzinę i po przenosinach do dziadków rozpoczyna rok szkolny w innej placówce, gdzie zaprzyjaźnia się z niejaką Kat i jej świtą. Jest też tajemniczy Cole (ma swoją świtę, poobijaną od całonocnych walk z zombi), z którym dzieli wspólne, niejasne wizje na temat przyszłości. Wokół zombi gromadzą się dwa zespoły. Jedna banda walczy z zombi, druga banda zbiera, dosłownie, umarlaków do celów naukowych, chcąc wykorzystać je jako broń. Alicja trafia do pierwszej grupy, bo szczególnie zależy jej na pomszczeniu swoich bliskich. Jej ojciec potrafił widzieć złe istoty, ale bał się ich i nigdy nie podjął żadnych działań, by przeciwstawić się swoim lękom. W związku z tym, że Alicja przejmuje po śmierci ojca tę zdolność, ma również kilka innych talentów. W postaci duchowej, w której może walczyć z zombi, umie rozpalić unicestwiający ogień rąk aż po obojczyki i potrafi nawiązać kontakt ze swoją zmarłą siostrzyczką, która jest jej świadkiem i zawsze ostrzega Alicję przed nadejściem hordy, formując na niebie chmurę w kształcie królika.

Oprócz krwawych wątków jest także dużo romansu. Kat rozstaje się i schodzi z przyjacielem Cole'a, Szronem, zaś sam Cole i Alicja zakochują się w sobie, co jest bardzo przewidywalne, bo są głównymi bohaterami. Niezbyt przekonująco autorka opisała przejścia szesnastolatki po wypadku, właściwie od pierwszego dnia w szkole interesowała się już tylko tajemniczym chłopcem, za to całkiem ładnie nakreśliła jej relacje z dziadkami. Na szczęście rodzice jej mamy nie byli sztywnymi kukłami, ale postaciami z krwi i kości, zresztą z nimi kojarzę najzabawniejsze sceny.

Naprawdę ciężko było się w tym wszystko połapać. Choć sama autorka twierdzi, że starannie nakreśliła plan książki, to w moim uznaniu za bardzo przekombinowała, starała się upchnąć masę wydarzeń rozdział po rozdziale, co rzutowało na styl. Nie wiem, czy to wina tłumaczenia, ale warsztat pani Showalter zupełnie nie powalił mnie na kolana ani nie zachwycił, co dziwne, biorąc pod uwagę fakt, ile książek napisała. Opisów jest jak na lekarstwo (podobnie jak naprawdę dobrych momentów); niektóre postacie są przejaskrawione i wręcz nienaturalne, inne wydają się papierowe i niedopieszczone. Jest to moje pierwsze w tym roku rozczarowanie czytelnicze i nie wiem, czy mam chęć sięgnąć po kolejne części "Kronik Białego Królika" (mimo tego, że na kilka pytań chciałabym otrzymać odpowiedzi). Ba, z reguły nawet nie mam jakichś wielkich wymagań wobec pozycji, po jakie sięgam, ale "Alicja w krainie zombi" równie dobrze mogłaby być średnim opowiadaniem napisanym przez piętnastolatkę i publikowanym na blogu. Przykre, ale powieść oceniam jedynie na trzy gwiazdki.

"Alicja w krainie czarów" niegdyś należała do moich ulubionych bajek, mocno poruszała moją wyobraźnią i sprawiała, że byłam jeszcze bardziej ciekawa wszystkiego. Zazdrościłam Alicji tych niezwykłych przygód i niesamowitych znajomości. A ponieważ i tematyka zombi jest dla mnie chlebem powszednim, spodziewałam się, że oparta na tych dwóch historiach powieść będzie epicka.

I...