Trochę wolnego czasu i…, a właściwie nawet brak wolnego czasu i lektura „Żądzy krwi” Thomasa Engera! To jest to!

„Żądza krwi” to trzeci tom z cyklu opowieści o Henningu Juulu, dziennikarzu norweskiej gazety internetowej, który dostarcza jej gromadzonego z niezwykłym detektywistycznym talentem kryminalnego materiału.

Bohatera znamy z „Letargu”, w którym rozwiązywał zagadkę niejasnego morderstwa młodej studentki oraz z „Bólów fantomowych”, gdzie zmagał się ze sprawą oskarżenia wobec egzekutora długów. W tej części główne wydarzenia osnute zostały wokół morderstwa staruszki z domu starców. Henning wyznaczony przez szefową redakcji do prowadzenia tej sprawy będzie szukał przyczyn okrutnej zbrodni, docierając do jej tajemnicy równocześnie z policją. Niewątpliwym atutem powieści jest stopniowanie napięcia i fakt, że nie uda się czytelnikowi zbyt szybko wpaść na trop mordercy. Autor umiejętnie podprowadza nas ku różnym aspektom badanej sprawy, co chwila dorzucając dodatkowe informacje.

Historia śledztwa kryminalnego dzieje się równolegle z zaskakującym oskarżeniem wysuniętym wobec minister sprawiedliwości, którą – nieprzypadkowo z woli autora - okazuje się siostra Henninga Juula, Trine. Pani minister, szczęśliwa mężatka, przeżywa szok, ale ostatecznie musi przecież zmierzyć się z oskarżeniami z pierwszych stron gazet. Seksualna afera stawia na jej drodze brata, z którym – jak wiemy z poprzednich części – od wielu lat nie utrzymywała kontaktu. Konfrontacja będzie niezbędna. Znając zamysł Tomasa Engera - jego zaprogramowaną na sześć części historię dramatu Henninga Juula – oczywiście nie możemy się spodziewać pełnego odkrycia tajemnic rodzinnych. I dobrze! Z przyjemnością planuję lekturę części następnej, choć zazwyczaj kryminałów nie czytam.

Muszę przyznać, że autor rozwija się z powieści na powieść. Konsekwentnie stosuje określoną formę, łatwo rozpoznawalną (np. zagadkowy prolog), jednak coraz lepiej opowiada. „Żądzę krwi” czyta się z prawdziwą literacką przyjemnością, nawet bez znajomości wcześniejszych części (przetestowane na koleżance). Można zarzucić autorowi, że zbyt grubymi nićmi splótł wątek mordercy z wątkiem pani minister, że jej tajemnica jakoś blado może wypadać w liberalnym społeczeństwie, ale kto wie, co sensacyjnego autor szykuje w sprawie rodzinnych tajemnic w kolejnych częściach cyklu? To wszystko jednak drobiazgi! Henning Juul – jak zwierzę – poczuł zapach krwi i – jestem przekonana – nie odpuści! Tajemnica śmierci jego syna zostanie wyjaśniona (w szóstym tomie zapewne)!

Justyna Radomińska