Przeczytałam. Nie powiem, rzuciłam się do lektury od razu jak dostałam, ale samo czytanie zajęło mi trochę czasu. Przebijałam się przez pierwsze strony ze dwa tygodnie. Potem to kwestia kilku godzin i było „po”.
Dlaczego tak? Pewnie z kilku powodów, ale podstawowym jest wiek bohaterów. I wszystko to, co on generuje.
To bardzo młodzi ludzie. Bardzo niedojrzali. Bardzo zagubieni w swoich emocjach. Bardzo chcący czegoś. Aż tak bardzo, że przez wiele lat tkwią w kręgu niepewności, braku odwagi. Z perspektywy kogoś kto kocha, oglądają tę drugą stronę, radząc sobie z problemem w różnorodny sposób. Kayle jest chłopakiem na jedna noc. Facetem, który bierze dziewczyny jedynie od tyłu, nie śpi z nimi, najlepiej co noc inna. Mimo kilku związków lekko dłuższych, nadal jest facetem na jeden numerek, na chwilę nudy, na seks bez zobowiązań. Syd topi się w patrzeniu na wyczyny Kayle’a, na jego podboje. Cierpi w milczeniu, gdy o niej zapomina, bo z panienką, której imienia nawet nie pamięta, idzie do hotelu, niedotrzymując obietnicy tańca złożonej przyjaciółce. Ona w jego mieszkaniu spotyka rankami różne dziewczyny, czasami więcej niż jedną, ale nadal jest cały czas obok przyjaciela. Pozwala mu na opiekuńczość i cierpi w milczeniu. Aż do momentu kiedy pod wpływem alkoholu pękają jej tamy, a nienawistny facet dziewczyny, z którą Kayle spędził rok temu jedną noc, postanawia zemścić się. Mury między bohaterami zostają zburzone jedynie po to, by po chwili sami na nowo zaczęli je budować. Wszystko kończy się wielkim pojednaniem i obietnicą wspólnego przyszłego życia. I dobrze, bo choć koniec od początku był znany, ja odetchnęłam kiedy przeczytałam, że jest dobrze. I dobrze.
To dlaczego tak ciężko?
Bo to jednak zbyt proste, jak dla mnie. Cały konflikt tkwiący w głowach bohaterów, jak dla mnie, nie czyni tej opowieści zbyt atrakcyjną dla starszego czytelnika. Jest bardzo młodzieżowo. Masa wątpliwości, niepewności, braku odwagi. Pewnie typowo jak dla młodych ludzi. To nie jest zła książka. Wcale tak nie twierdzę, ale jak dla mnie czegoś w niej zabrakło. Sama opory, nieśmiałość, i niepewność nie obroniły ich zachowań. Z drugiej strony rzeczywiście było mi ich żal. I bardzo chciałam, aby im się udało.

Przeczytałam. Nie powiem, rzuciłam się do lektury od razu jak dostałam, ale samo czytanie zajęło mi trochę czasu. Przebijałam się przez pierwsze strony ze dwa tygodnie. Potem to kwestia kilku godzin i było „po”.
Dlaczego tak? Pewnie z kilku powodów, ale podstawowym jest wiek bohaterów. I wszystko to, co on generuje.
To bardzo młodzi ludzie. Bardzo niedojrzali. Bardzo...