Miewam koszmary, w których mimo pełnej świadomości nie mogę wydobyć głosu. Chcę krzyczeć, wzywać pomocy, ale moje struny głosowe odmawiają posłuszeństwa. Budzę się wtedy zlana potem. Czuję potworną, obezwładniającą niemoc. Wtedy uświadamiam sobie, że był to tylko sen. Bohaterka książki Ocaliła mnie łza, nie może tego powiedzieć. Ona przeżyła ten koszmar!

Angele Lieby przy współudziale dziennikarza – Herve de Chalender stworzyła książkę poruszającą bardzo ważny problem. Ocaliła mnie łza jest następstwem zdarzeń, które miały miejsce w życiu autorki. Ta trafiła do szpitala z potworną migreną, liczyła na szybką pomoc i jeszcze szybszy powrót do domu. Niestety, jej stan pogarszał się z godziny na godzinę, lekarze chcąc zyskać czas, wprowadzili ją w śpiączkę farmakologiczną. Miało być to chwilowe rozwiązanie, okazało się znaczącą przeszkodą. Angele nie obudziła się…

I choć wydaje się, że osoby będące w śpiączce są, kolokwialnie mówiąc, warzywami. To Angele na swoim przykładzie, walczy w tym stwierdzeniem. Choć nie mówiła, to słyszała! Choć się nie poruszała to odczuwała każdy dotyk! Choć nie krzyczała z bólu, to go czuła! W książce znalazłam wiele fragmentów, których sama lektura, sprawiła że ugięły się pode mną kolana. Dla osoby walczącej o zdrowie, każde takie zdarzanie było jak uderzenie młotkiem. Gdzie znaleźć siły, gdy zaczyna ich brakować? Po raz kolejny przekonuję się, że nic nie czyni nas silniejszymi, niż wsparcie najbliższych.

Sam temat jest niezwykle poruszający. Sprawia, że zaczynamy zastanawiać się nad losem osób borykających się z takimi problemami. Ocaliła mnie zła to książka, która z pewnością nakierowała mnie na inne postrzeganie śpiączki. I choć od jakiegoś czasu mówi się o tym coraz głośniej, to myślę że każdemu z nas przyda się taki personalny przykład. Angele Lieby jest tego przykładem. Jej droga była długa i żmudna, a jednak warta do przebycia.

Książka napisana jest powściągliwym, niezwykle konkretnym językiem. Nie jest to powieść autobiograficzna, a literatura faktu reporterskim okiem. Czasami brakowało mi kontekstu, dygresji czy choćby emocji zawartych w słowach. Nie miała to być łzawa opowiastka, a konkretne, racjonalne studium przypadku.


Jest to zdecydowanie książka warta uwagi. Takie historie warto nagłaśniać, bo przecież chodzi tu o ludzkie życie!

Miewam koszmary, w których mimo pełnej świadomości nie mogę wydobyć głosu. Chcę krzyczeć, wzywać pomocy, ale moje struny głosowe odmawiają posłuszeństwa. Budzę się wtedy zlana potem. Czuję potworną, obezwładniającą niemoc. Wtedy uświadamiam sobie, że był to tylko sen. Bohaterka książki Ocaliła mnie łza, nie może tego powiedzieć. Ona przeżyła ten koszmar!

Angele Lieby przy...