Clary Fray jest zwyczajną nastolatką, ma najlepszego przyjaciela – Simona, z którym jest bardzo zżyta od dzieciństwa. Pewnego wieczoru wszystko się zmienia, kiedy dwójka przyjaciół wchodzi do Klubu Pandemonium, a wzrok dziewczyny przyciąga chłopak o jasnych, złotych włosach, który – w jej mniemaniu – chce zabić niewinnego człowieka, który potem okazał się być demonem. Problem jest taki, że tylko ona go widziała w tamtym momencie. Jej życie zmienia się diametralnie, kiedy dowiaduje się o Nocnych Łowcach i całym magicznym świecie do którego zaczyna należeć.

„Dary Anioła” były bardzo promowane. Może nie, jeżeli o książki chodzi, ale ekranizacja „Miasta Kości” bardzo. Nie byłam zainteresowana, ponieważ stale przekonuję się do fantastyki jako gatunku literackiego, a w filmie miała odtworzyć główną rolę jedna z aktorek za którymi nie bardzo przepadam, a mianowicie – Lily Collins, więc na samym początku powiedziałam sobie „nie”. Aż przyszedł moment w którym natknęłam się na książkę w bibliotece i powiedziałam „czemu nie?”.

Muszę przyznać, że wątek Clary i Jace'a jest najciekawszym w całej książce. Widać, że jest pomiędzy nimi chemia, coś ich do siebie ciągnie i nigdy nie chce odciągnąć. Także podoba mi się opisana przyjaźń pomiędzy Clary, a Simonem, a świat Nocnych Łowców bardzo potrafi przekonać człowieka do siebie. Co mnie zdziwiło, kiedy zaczęłam czytać „Miasto Kości”? Mianowicie to, że autorka książki postanowiła wprowadzić wątek homoseksualny do książki, a chodzi mi o to, że Alecowi podobał się Jace, chociaż w mniemaniu blondyna – on podoba się każdemu.

Jace od razu został moją ulubioną postacią i nie ze względu na Clary, ale na to, jak jego postać została wykreowana, stworzona. Przystojny chłopak z poczuciem humoru, posiadający wysokie mniemanie o sobie, będący świetnym Nocnym Łowcą. Wiele razy jego odzywki do innych osób potrafiły wywołać uśmiech na mojej twarzy i sprawiały, że sytuacja i atmosfera stawała się od razu weselsza. Podobała mi się jego pewność siebie, ale także wrażliwość, pomimo tego, że bardzo ją skrywa.

Wracając na moment do ekranizacji – obejrzałam ją, kiedy skończyłam czytać książkę. Jako ekranizację film oceniam beznadziejnie, ale gdyby nie była to ekranizacja? Geniusz! Byłam pod wrażeniem. Dobrali bardzo dobrych aktorów, może nie wszystkich wyobrażałam sobie tak jak podczas czytania powieści, ale mimo wszystko byłam zadowolona. Muszę także dodać, że zakończenie w filmie podobało mi się bardziej niż w książce.

Lektura wywołała u mnie same pozytywne emocje i jestem mocno zaskoczona, bo zapierałam się rękoma i nogami, że nigdy nie przeczytam tej serii! Uwielbiam książki takie jak ta – wywołała u mnie uśmiech, wywołała u mnie wzruszenie, złość, współczucie – to mi się podoba. Przepełniały mnie emocje, przez co nie potrafiłam się długo pozbierać emocjonalnie, ale to tylko pchało mnie do przodu i byłam ciekawa, co będzie dalej. „Darów Anioła” się nie czyta - „Dary Anioła” się połyka. Dosłownie. Polecam każdemu!

Clary Fray jest zwyczajną nastolatką, ma najlepszego przyjaciela – Simona, z którym jest bardzo zżyta od dzieciństwa. Pewnego wieczoru wszystko się zmienia, kiedy dwójka przyjaciół wchodzi do Klubu Pandemonium, a wzrok dziewczyny przyciąga chłopak o jasnych, złotych włosach, który – w jej mniemaniu – chce zabić niewinnego człowieka, który potem okazał się być demonem....