Jeśli się nie ma pilnych spraw do zrobienia „na wczoraj”, to „Kostnica” jest do przeczytania „na raz”, zwłaszcza gdy czytelnik należy do wielbicieli horrorów klasy „B”.

Do wydziału sanitarno-epidemiologicznego przychodzi staruszek, który twierdzi, że jego dom oddycha. Inspektor jest początkowo sceptyczny, ale troszkę alkoholu i ciekawski kolega z pracy odpowiednio motywują go do odwiedzenia dziwnej posesji. Więcej nie trzeba, by rozpętało się piekło i by demon z legendy Indian Nawaho próbował przyoblec się w ciało. Zwłaszcza, że dzięki ignorancji wszystkich zainteresowanych uczestników dramatu Kujot dość szybko może skompletować swój oddech, bicie serca i swoją krew. Brakuje tylko skalpu olbrzyma, ale jak demon odnajdzie Niedźwiedzią Pannę, to i tę przeszkodę szybko pokona.

Najistotniejszym elementem tego typu historii są oczywiście bohaterowie, którzy w momencie zagrożenie podejmują najgłupsze z możliwych decyzji, co szybciutko doprowadza opowieść do kulminacyjnego punktu. Narrator i główny bohater „Kostnicy” doskonale się ze swej roli wywiązał, ale to też cecha charakterystyczna prozy Mastertona – stworzone przez pisarza postaci mają tylko pozory zdrowego rozsądku i w niebezpiecznych sytuacjach zawsze znajdzie się mnóstwo pierdół, które skutecznie odciągają ich uwagę od tego, co najważniejsze. Właśnie bohaterowie tego autora są tym, co mnie najmocniej w jego twórczości irytuje i jednocześnie do czytania jego książek przyciąga.

Drugim wabikiem są same historie. Masterton zawsze ciekawie wplata w fabułę swoich powieści legendy, dawne tradycje i wierzenie. Raz lepiej, raz gorzej buduje nastrój grozy. „Kostnica” jest jedną z łagodniejszych jego książek. Jak na możliwości tego pisarza mało w niej przemocy, krwi, flaków, „momentów” też brak. Legenda o Kujocie na tle różnych mitologii nie wyróżnia się szczególną brutalnością, choć „szara śmierć” i „Próba trzech” robią wrażenie.

„Kostnica” to takie przyzwoite, horrorowate czytadło. Mnie bardziej odprężyło niż przestraszyło. Dobrze czytało mi się tę powieść.

Jeśli się nie ma pilnych spraw do zrobienia „na wczoraj”, to „Kostnica” jest do przeczytania „na raz”, zwłaszcza gdy czytelnik należy do wielbicieli horrorów klasy „B”.

Do wydziału sanitarno-epidemiologicznego przychodzi staruszek, który twierdzi, że jego dom oddycha. Inspektor jest początkowo sceptyczny, ale troszkę alkoholu i ciekawski kolega z pracy odpowiednio...