Autorka wybiera kobiety, które w naszym społeczeństwie wydają się być odrzucone : staruszki, czy biedaczki i pokazuje nam jak krzywdzący jest taki schemat. Robi to jednak w sposób wysublimowany. Używa dowcipnego języka, wyśmiewa sytuację, w której znalazły się jej bohaterki, tak by sam czytelnik stanął po ich stronie, by stały się mu bliskie jak sąsiadki zza ściany właśnie. W ten sposób proponuje odrzucenie schematycznego myślenia i uczy tolerancji poprzez szersze, niż jesteśmy nauczeni, spojrzenie na rzeczywistość.
Niewątpliwą zaletą „Kieszonkowego atlasu kobiet” jest jego język. Sposób, w jaki autorka kreśli zarówno portrety swoich bohaterów, jak i miejsc, w których się obracają, jest czymś niezwykle cennym dla polskiej literatury. Opowiada wielkomiejskie historie, które mogły być tematem niejednego reportażu, tak, że stają się one swoistymi baśniami.Niezwykłe są też nazwy, którymi posługuje się autorka : „Ręce wyrobione w miejscu, gdzie wrzyna się plastikowe ucho. Jakie ma pani linie papilarne? Linux papilarus od siatux. O, długie życie bazarowe panią czeka”.
"Kieszonkowy atlas kobiet” nie tylko uczy tolerancji i innego postrzegania świata, zadaje też inne ważne pytania, takie jak to o przeznaczenie. Czy bohaterki mogłyby „wyjść” z przeznaczonych im ról? Czy córka Bazarówy ma inne wyjście niż stać się „Bazarówną”? Czy łączniczka z czasów Powstania Warszawskiego może znaleźć dla siebie nową rolę w „nowym świecie”? Czy warto walczyć z narzucaną rolą? A może lepiej pogodzić się z nią i od młodości uczyć się jak ją grać? Jak to w dobrych książkach bywa, nie ma w „Kieszonkowym atlasie kobiet” gotowych odpowiedzi. Trzeba znaleźć je samemu.

Autorka wybiera kobiety, które w naszym społeczeństwie wydają się być odrzucone : staruszki, czy biedaczki i pokazuje nam jak krzywdzący jest taki schemat. Robi to jednak w sposób wysublimowany. Używa dowcipnego języka, wyśmiewa sytuację, w której znalazły się jej bohaterki, tak by sam czytelnik stanął po ich stronie, by stały się mu bliskie jak sąsiadki zza ściany właśnie....