Tę pozycję wyciągnęłam z całej sterty książek, które pewnego dnia zostały wystawione do zabrania dla chętnych przechodniów. Wzięłam ją, gdyż zaciekawił mnie tytuł, krótki opis z tyłu też wydał się zachęcający. I tak oto rozpoczęło się moje pierwsze i z pewnością ostatnie spotkanie z twórczością Sylwii Chutnik. Po przeczytaniu połowy pierwszego rozdziału zatrzymałam się i stwierdziłam, że coś jest nie tak. Przeczytałam jeszcze raz opis z tyłu książki- ok, weszłam na portal, by przeczytać kilka opinii- ok, w końcu trafiłam na notkę o autorce- feministka... i to już mi wystarczyło. Zaczęłam się poważnie zastanawiać, czy w ogóle kontynuować tę lekturę, no ale stwierdziłam, że przecież jeśli nie skończę, to nie będę mogła się o niej wypowiadać. I tak nie minęły dwa dni odkąd rozpoczęłam, a już piszę recenzję. Za to właśnie te trzy gwiazdki- mimo ordynarnego, wulgarnego i miejscami obrzydliwego wręcz stylu, książka jest tak przesiąknięta ironią (za którą szaleję), że aż doczytałam ją do końca. Szczerze mówiąc nie wiem, czyim głosem mówi autorka, nie wiem też co chciała osiągnąć. Rozdział o panopani Marianie jest tak napisany, że aż zaczyna się mu współczuć. Ale zaraz zaraz od kiedy to z jednej strony wspieramy tolerancję, a z drugiej obrażamy kogokolwiek innego, w tym akurat przypadku- katolików. Czytając niektóre porównania włos mi się jeżył na głowie. Albo mamy szacunek dla wszystkich ludzi, albo nie ma mowy o jakiejkolwiek tolerancji!

Tę pozycję wyciągnęłam z całej sterty książek, które pewnego dnia zostały wystawione do zabrania dla chętnych przechodniów. Wzięłam ją, gdyż zaciekawił mnie tytuł, krótki opis z tyłu też wydał się zachęcający. I tak oto rozpoczęło się moje pierwsze i z pewnością ostatnie spotkanie z twórczością Sylwii Chutnik. Po przeczytaniu połowy pierwszego rozdziału zatrzymałam się i...