To uczucie, kiedy czytasz Harry’ego Pottera i zdajesz sobie sprawę, że przez ostatnie pół roku nie bawiłaś się przy żadnej powieści tak dobrze, jak przy tej – napisanej najprostszym możliwym językiem, w dodatku dla dzieci... To zadziwiające, jak bardzo przeżywam los bohaterów i im kibicuję, mimo iż znam zakończenie. Rowling stworzyła niesamowitą sagę, tak wielowątkową i pełną fantazji, że pozostaje mi tylko się ukłonić z szacunkiem. W magicznym świecie porusza mnóstwo problemów dotyczących prawdziwej rzeczywistości, z którymi dzieci się pośrednio oswajają, np. Lupin jako wilkołak – osoba ,,śmiertelnie” chora, znikająca na kilka dni w miesiącu, lecz przecież żyjąca normalnie i nie stanowiąca zagrożenia dla otoczenia. Pomyślałam o ludziach z AIDS i mitach z związanymi z ich chorobą - wraz z odrzuceniem przez społeczeństwo, które kieruje się uprzedzeniami przy ocenie takich osób.

Poruszający jest również wątek Syriusza Blacka i jego przyjaźni z ojcem Harry'ego. Zastanawiam się, czy autorka, planując pierwszy tom, miała już w głowie zarysowaną fabułę kolejnych. Wszystko tak świetnie się ze sobą wiąże.

To uczucie, kiedy czytasz Harry’ego Pottera i zdajesz sobie sprawę, że przez ostatnie pół roku nie bawiłaś się przy żadnej powieści tak dobrze, jak przy tej – napisanej najprostszym możliwym językiem, w dodatku dla dzieci... To zadziwiające, jak bardzo przeżywam los bohaterów i im kibicuję, mimo iż znam zakończenie. Rowling stworzyła niesamowitą sagę, tak wielowątkową i...